پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ قرآن کریم کتاب آسمانی و هدایت‌گر مسلمانان به گفته خداوند عالمیان، دربردارنده‌ی همه‌ی علوم و معارفی است که بشر در راستای سعادت دنیوی و اخروی خود به آن نیازمند است. از همین رو است که بخش اعظمی از این کتاب به توصیف جهان گونه‌ی بهشت پرداخته تا انسان‌هایی که غرق در امور مادی شده و تمام خواستشان همین امور مادی است، با شنیدن اوصاف بهشت دست از حرص و طمع دنیوی برداشته و برای کسب نعمت‌های اخروی رفتار و کردار خود را با کتاب آسمانی تطبیق داده و دنباله‌رو انبیای الهی شوند.
متأسفانه دشمنان اسلام ازجمله مسیحیان انحرافی با تندروی تمام به اوصاف بهشت از دیدگاه قرآن هجوم آورده‌اند؛ آنان وجود خمر، انهار، باغ، بستان، حوری و ... در بهشت را که قرآن به این صفات تصریح کرده است، نشان‌گر ضعف دین اسلام و نمایانگر صفت ناپسند شهوت و هوس پرستی مسلمانان دانسته‌اند و با این بیانات برخی از مسلمانان کم‌اطلاع را نسبت به اسلام بدبین کردند؛ و برخی از پیروان ادیان دیگر و مشرکان را که به اسلام تمایل پیداکرده بودند، با این سخن‌ها و استدلالات، از تشرف به دین اسلام منصرف کرده‌اند. به‌راستی بهشت در کتاب مقدس مسیحیان، چگونه توصیف‌شده است؟ آیا مسیحیان دراین‌باره هم با مردم و ره‌جویان حقیقت گفت‌و‌گویی می‌کنند؟
حقیقت این است که کتاب مقدس مسیحیان نیز همانند قرآن به توصیف بهشت پرداخته که اینک به بخشی از اوصاف بهشت که در کتاب مقدس مسیحیان موجود است، اشاره می‌کنیم. کتاب مقدس در بخشی از نوشته‌هایش از بهشت به عنوان بهشت یا باغ عدن یاد می‌کند: «پس‌ خداوند خدا آدم‌ را گرفت‌ و او را در باغ‌ عدن‌ گذاشت‌ تا کار آن‌ را بکند و آن‌ را محافظت‌ نماید.»[1] کتاب مقدس در آیات مختلف از وجود درختان بسیاری در این بهشت پرده بر‌می‌دارد. در ادامه‌ی آیه قبل در مورد وجود درختان مختلف در بهشت چنین آمده است: «و خداوند خدا آدم را امر فرموده، گفت: از همۀ درختان باغ بی‌ممانعت بخور،»[2]
همچنین کتاب مقدس در بخشی دیگر از آیاتش از وجود رود‌ها و نهر‌ها که خود به چند رود و نهر کوچک تقسیم می‌شوند، خبر می‌دهد: «و نهری‌ از عدن‌ بیرون‌ آمد تا باغ‌ را سیراب‌ کند و ازآنجا منقسم‌ گشته‌، چهار شعبه‌ شد.»[3] وجود رخت و لباس در بهشت از دیگر اوصافی است که خداوند برای بهشت ذکر کرده است: «و خداوند خدا رخت‌ها برای آدم و زنش از پوست بساخت و ایشان را پوشانید.»[4]
همچنین در ادامه‌ی توصیف بهشت، عهد جدید به وجود شرابی از انگور در بهشت اشاره می‌کند. به روایت عهد جدید عیسی مسیح در شام آخر به شاگردان خود می‌گوید که من دیگر از این نوشیدنی انگور نخواهم نوشید مگر پس از مردنم که در نزد پروردگارم خواهم نوشید. انجیل متی این ماجرا را چنین حکایت می‌کند: «این سخن مرا فراموش نکنید: من دیگر از این محصول انگور نخواهم نوشید تا روزی که آن را تازه با شما در ملکوت پدرم بنوشم.»[5] جالب این است که با وجود اختلافات زیاد بین اناجیل، در این مورد اتفاق نظر دارند. همچنان که مرقس چنین روایت می‌کند: «هرآینه به شما می‌گویم بعدازاین از عصیر انگور نخورم تا آن روزی که در ملکوت خدا آن را تازه بنوشم.»[6] در لوقا نیز همانند سایر بخش‌های کتاب مقدس به وجود خوردن و آشامیدن و کرسی‌ها تصریح‌شده است. لوقا دراین‌باره چنین می‌نویسد: «تا در ملکوت من از خوان من بخورید و بنوشید و بر کرسی‌ها نشسته بر دوازده سبط اسرائیل داوری کنید.» [7]
کتاب مقدس بهشت را جایی می‌داند که در آن باغ و درختان فراوانی وجود دارد. از بین درختانش رود‌هایی روان است که همه‌ی آن‌ها از یک رود بزرگ نشأت می‌گیرند. در آن خوردنی و نوشیدنی موجود است و مؤمنان بر کرسی داوری خواهند نشست. وجود شراب تازه نیز چنان‌که عیسی مسیح به آن اشاره می‌کند یقینی است. به‌راستی چرا مسیحیان به چنین بهشتی و کتاب مقدسی که بهشت را این‌گونه توصیف می‌کند، اشکال نمی‌گیرند؟ چرا مسیح را که تصریح می‌کند در نزد پروردگار از شراب تازه خواهد نوشید، توبیخ نمی‌کنند و به وی القابی را که مسلمانان را با آن معرفی می‌کنند، نسبت نمی‌دهند؟

پی‌نوشت:
[1]. ترجمه قدیم کتاب مقدس، تکوین 2: 15.
[2]. همان، 2: 16.
[3]. همان، 2: 10.
[4]. همان، 3: 21.
[5]. ترجمه تفسیری کتاب مقدس، متی 26: 29.
[6]. ترجمه قدیم کتاب مقدس، مرقس 14: 25.
[7]. ترجمه قدیم کتاب مقدس، لوقا 22: 30.