سلام..زهرا خانم راه شناخت خدا از مجرای نگاه ناقص،پر ایراد،بدوی و کودکانه ی ادیان نمیگذره و دقیقا چون سالهاست ما ضمیر ناخوداگاهمون با تربیتها و اعتقادات صرفا باورکردنیه پراشکال دینی انباشته شده عقلمون مجال شناختن خداوند رو نیافته چون اون رو با اعتقادات صرفا باور کردنیمون دریافتیم نه با اندیشیدن و تحلیل،و زمانی که کمی بخود میاییم و بندها رو از دست و پای عقلانیت باز میکنیم،ترسهای موهوم القا شده رو به کناری مینهیم و اندیشه میکنیم و کمی به ندای وجدان حق جو گوش میدیم میبینیم ای وای بر ما،ما فریب خوردگان بزرگ تاریخیم هر چه به ما میگفتند یا دروغ بوده یا پر از ایراد و از ذهنهای ساده و بعضا بیمار شده از تعصبات و جهل دوران نشات میگرفته،تاریخ ادیان و رفتارهای دینی در طول تاریخ 5 الی 6 هزار ساله ادیان بخصوص در تمدنهای بین النهرین گواهی بزرگ بر این مدعاست! انسان باورمند جداست از انسان اندیشمند اخلاقگرا! متاسفانه هنر ادیان ساختن انسانهای باورمندی هستش که حق تشکیک واقعی و تعقل در مورد اصول باورهاشون رو ندارن،شاید شعارش رو ادیان و مذاهب بدن ولی در عمل با چنین مقوله هایی بعضا برخوردی خشن دارن که اینهم از تناقضات بزرگ درون دینیست! بقول موریس مترلینگ" روحانیون دینی چنان از خدا و صفات و عملکردش قاطعانه سخن میگن که انگار ناهار رو با خدا خوردن" پس بکوشیم انسان اندیشمند اخلاقگرا باشیم نه آدمی صرفا باورمند! این شیوه اعتقادی بر اساس اندیشه و اخلاق میتونه ما رو به ارامش روحی و روانی و معنوی رهنمون باشه چون تکلیف هر کس به اندازه نیروی تعقل و درک و دریافتهای عقلی و باطنی اوست و نه بیشتر که البته این قابل رشده در بستر زمان!پس نباید به تعاریف ادیان از خداوند دلخوش کرد؛ چون خلاف معیارهای عقلانیست و قابل اثبات نیستن و فقط در دایره ی کلام هستن و سفسطه گون پس ابدا روح انسان رو اقناع نمیکنن!خدا رو باید با عقل و وجدان حق جو دریافت نه با تعاریف کودکانه ای که او را بیشتر شبیه انسانی نشون میده که اونطور نیست،چون کسی رو به بارگاهش راه نیست، او ناشناخته ترین وجود جهان هستیه،پس هرگونه تعریف مطلق از او کاملا غیرمنطقی و باطله !! حکیم عمر خیام خوب گفته در حدود 800 سال پیش که: آن دایره ای که آمد و رفتن ماست/او را نه بدایت نه نهایت پیداست کس می نزند دمی درین معنی راست/ کاین آمدن از کجا و رفتن به کجاست