بزرگان و طرفداران انجمن حجتیه که ادعای دین داری آنها گوش فلک رو کر کرده بودف به دلیل ترس از حکومت پهلوی، سیاست تقیه را در پیش گرفتند؛ تقیه‌ای که بخاطر ترس از جانشان بود نه حفظ دین. این تقیه جاهلانه سبب سکوت مطلق آنها در مسائل سیاسی شد.

استاد رحیم‌پور ازغدی در تحلیل خود به این نکته اشاره می‌کند که انجمن حجتیه در ابتدا برای ادامه فعالیت‌های دینی خود، تعهد داد که در سیاست دخالت نکند. اما به‌تدریج، این موضع‌گیری باعث شد تا به ابزاری در دست ساواک تبدیل شود و حتی برخی سیاست‌های ضداسلامی رژیم پهلوی را توجیه کند.

با آغاز نهضت امام خمینی(ره)، شرایط کشور کاملاً تغییر کرد. در این زمان، این تقیه و این سکوت در برابر ظلم به معنای نادیده گرفتن دستورات اسلام بود. امام خمینی(ره) با استناد به روایات اسلامی تأکید کردند که تقیه در مواردی که خون بی‌گناهان ریخته می‌شود، حرام است. اما انجمن حجتیه با تفسیر نادرست از تقیه، به همکاری غیرمستقیم با ساواک ادامه داد.

در حالی که تقیه واقعی یک استراتژی هوشمندانه برای حفظ دین در شرایط سخت است، نه ترس از قدرت حاکم. عملکرد انجمن حجتیه نشان‌دهنده برداشتی نادرست از احکام دینی در تاریخ معاصر ایران بود.