انحرافات عملی صوفیه
دزدان دین | بسیاری از اقطاب صوفیه، سلوک عملی و عرفانی نداشته و فقط برای جذب عاشقان سلوک معنوی، اصطلاحات عارفان واقعی بر زبان جاری کرده و وانمود می کردند که خود نیز آن مقامات را طی کرده‌اند.
عارف‌نمای منقلی | یکی از آسیب‌های مدعیان عرفان این است که برایی رسیدن به حالت خلسه از هر وسیله همچون مواد مخدر استفاده کنند.
محور سخنان اقطاب و کسانی که به این مسلک گرایش دارند،بزرگ نمایی و خودستایی بوده ، در صورتی که عارفان حقیقی همچون حضرت امام خمینی رحمة‌الله‌علیه این‌گونه سخنان رتا باعث انحطاط و سقوط معنوی می‌داند.
موسیقی یکی از اموری است که در بسیاری از مراسمات فرقه‌های صوفیانه برای جذب جوانان مورد استفاده قرار می‌گیرد؛ در صورتی که عارفان واقعی، شاگردان خویش را هیچ‌گاه در مسیر سلوکی توصیه به گوش دادن موسیقی نکرده و حتی آنها را منع کرده‌اند.
شراب مسموم دراویش | بعضی از کسانی که ظاهر روحانی دارند ولی تحت تأثیر اموزه‌های متصوفه قرار گرفته‌اند و در کتابهای خویش آموزه‌های آنها را منتشر می‌کنند.
فرقه صوفیه سلطان علیشاهی دارای انحرافات متعددی است، یکی از انحرافات این فرقه صوفیه، گرفتن عشریه عوض از خمس و زکات بوده که هیچ دلیلی بر این عمل انحرافی خود ندارند.
برای رسیدن به قرب الهی، راهی جزء تبعیت از حضرات معصومین علیهم‌السلام نداریم، به این خاطر تبعیت از اقطاب برای رسیدن به عرفان امر نادرست و خطا اسست.
مکاشفه یکی از ابزاری است که بعضی مدعیان از آن سوء استفاده می‌کنند و آن را معیار تمام افکار و اعمال خویش قرار می‌دهند، در صورتی که بعضی از مکاشفه‌ها منشأ شیطانی دارند.
سماع، یکی از انحرافات متصوفه است که بعضی از دلبستگان به تعالیم صوفیه، برای این انحراف توجیهاتی برای آن بیان کرده‌اند؛ این در حالی بوده که شیخ علی رضایی تهرانی(شاگرد علامه طهرانی) این انحراف را مختص صوفیه اهل‌سنت دانسته است.
متصوفه دارای انحرافات عملی متعددی هستند، ذکر جلی یکی از این انحرافاتی است که در آداب ذکر گفتن بین متصوفه معمول بوده و این‌گونه آداب معارض مبانی قرآنی می‌باشد.
صوفیه به انگیزه‌های مختلف از جمله ترغیب مردم به آخرت، روایاتی جعل کرده‌اند، این درحالی است که رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌و‌آله، همه جعل‌کنندگان حدیث را به جهنم وعده داده است.
بعضی از متصوفه برای رسیدن به حالت خلسه تلاش بسیار کرده و برخی از آنها که در رسیدن به این حالت، ناکام ماندند، دست به مصرف مواد مخدّر زده، تا حالتی این چنینی برای آنها حاصل شود.
گذاشتن سبیل یکی از اشترکاتی است که بین اهل حق و دراویش گنابادی وجود داشته و این عمل را به فعل امام علی (ع) مستند کرده‌اند؛ درحالی که داستان‌های مورد استناد آنها، در منایع معتبر و متقدم حدیثی وجود ندارد و به دروغ، این عمل را به امام علی (ع) انتساب می‌دهند.
نورعلی تابنده، برای توجیه دست‌بوسی که صوفیان به هنگام دیدن رفقای درویش خویش انجام می‌دهند، به بوسیدن دست حضرت زهرا (س) توسط رسول خدا (ص)، استشهاد کرده؛ در حالی که علت انجام این عمل، توسط رسول خدا (ص) اشتیاق ایشان به بهشت بوده و هیچ ارتباطی با رابطه مرید و مرادی ندارد.