فضائل امیرالمؤمنین

حاکم نیشابوری به صورت علنی و آشکارا از معاویه و عملکرد وی انتقاد میکرد و به خاطر همین موضع گیریها توسط کرامیه (که قائل به تشبیه و تجسیم خداوند هستند) مورد تعرض قرار گرفت و منبرش شکسته شد و در منزلش محبوس شد.

عبدالله بن محمد بن عثمان واسطی معروف به ابن سقّا که از جمله محدثین معروف و مشهور واسط است، پس از آنکه حدیث طیر را بر سر درس خود نقل کرد، با واکنش شدید واسطیها روبرو شد و مورد ضرب و شتم قرار گرفت.

ابنقتیبه میگوید: «بسیاری از محدثان از بازگو کردن فضائل حضرت علی (علیه السلام) و اظهار مواردی که شایسته مقام آن حضرت بود خودداری میکردند. هر محدثی را که نامی از حضرت علی (علیه السلام) میبرد و یا حدیثی درباره فضائل ایشان بیان میکرد، طرد میکردند.»

رسول گرامی اسلام (صلیاللهعلیهوآله) در باب فضیلت امیرالمونین علی (علیهالسلام)، آن حضرت را حق خوانده و از طرف دیگر «حق» را نیز همراه حضرت علی (علیهالسلام) دانسته است.

ابنتیمیه با تجاهل و تغافل، روایات نبوی در شأن امیرالمومنین (علیهالسلام)، حتی سخن عمر و عایشه را نیز نادیده انگاشته و حاضر به بیان فضیلت و دانایی حضرت علی (علیهالسلام) نشده است.

پیامبر گرامی اسلام (صلیاللهعلیهوآله)، حضرت علی (علیهالسلام) را دروازه دانش خود و تبیین کننده احکام دانسته ومیفرمایند: «علی باب علمی و مبیّن لأمتی ما ارسلت من بعدی» و در حدیث دیگری فرمودند: من شهر علم هستم و علی درب آن است. کسی که علم را اراده کند باید از درب آن وارد شود.

بزرگان اهل سنت هیچگاه حقایق تاریخی و ضعفهای صحابه را بیان نمیدارند، اما ابن ابی الحدید انصاف را رعایت کرده و وقایع صدر اسلام را آن طور که بوده است بیان داشته است، هر چند از نظر همکیشان خود به خاطر بازگو کردن حقایق مورد طرد قرار گرفته است.

معاویه به سعد بن ابیوقاص دستور داد تا امام علی (علیهالسلام) را لعن کند وهنگامیکه او این کار را نکرد وی را مواخذه کرد، اما سعد بن ابیوقاص با یادآوری فضائل امیرالمومنین (علیهالسلام) از لعن کردن آن حضرت خودداری کرد.

خطبه بدون الف، خطبه شریفی است که از معجزات امیرالمؤمنین در فنّ بلاغت و فصاحت است و مشتمِل بر مبانی معنوی بس بلند و معانی دلنواز بس ارزشمند است و مفاهیم این خطبه بسیار عمیق بوده و از سه موضوع کلی توحید، نبوت، و معاد صحبت شده است.

قرآن کریم مملو از آیاتی است که در شأن اؤلیا و اصفیای الهی نازل شده است. در این میان حضرت علی (علیهالسلام) بیشترین بهره را نسبت به امامان دیگر و حتی برخی پیامبران برده است و آیات بسیاری در شأن ایشانن نازل شده است. از آنجایی که دشمنان اهل بیت نتوانستند آنها را انکار کنند، دست به تحریف آنها زده و آیات فضائل را به نام خود زدند.

روایاتی که در فضائل شیعه و محبین اهل بیت وارد شده حاکی از این است که شیعیان جزء کسانی هستند که با پیروی از اهل بیت پیامبر جایگاه خود را هم دنیا و هم در آخرت تثبیت کرده و جزء رستگاران امت پیامبرند. کسانیکه در راه حبّ اهل بیت دچار صدمات زیادی شدند اما از اعتقادات خود دست نکشیدند.

به راستی چرا وهّابیت چون به روایتی در فضایل اهلبیت (علیهم السّلام) در منابع و کتابهای مورد قبول خود میرسند که با دلایل قرآنی و روایی به خوبی قابل اثبات است، آن را غلوآمیز و دروغ میپندارند. برای نمونه به دو مورد از مخالفتهای ابن تیمیه با روایات فضایل اشاره میکنیم: سردمدار وهّابیت در کتاب خود وقتی به روایاتی از فضایل اهلبیت (علیهم السّلام) که دو نمونه...

علم و دانش یکی از لوازم حکومت است. امام برای حکومت بهتر بر جامعه اسلامی باید دارای علم و دانش بالا باشد و هرچه سطح دانش بیشتر باشد، اداره آن حکومت موفقتر خواهد بود و از آن طرف اگر سطح دانش پایین باشد، جامعه را به سقوط میکشاند. لذا باید عقل را قاضی قرار داد تا ببینیم بین حضرت علی و دیگر خلفا کدام را باید برای خلافت انتخاب کرد.

یکی از شبهاتی ابن تیمیه در مبحث غدیر به شیعه وارد میکند این شبهه میباشد که حدیث موالاة «من کنت مولاه فعلیّ مولاه» را ترمذی و احمد بن حنبل روایت کردهاند؛ امّا این بخش از جمله دعای پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) «خدایا دوست بدار هر که او را دوست بدارد و دشمن بدار هر که با او دشمن است.» بدون تردید دروغی است که...