پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ شیطان یکی از مفاهیمی است که عموم افراد با آن آشنا هستند. «پرستش شیطان» نیز یک از مفاهیم مرتبط با شیطان می باشد. بشر در قرن های اولیه زندگی خود مشاهده می کرد که گاهی بلایا و رنج های طاقت فرسا در زندگی به وجود می آید. این انسان مبتلا به شرور سعی می کرد که علت این بلایا را کشف کند تا بتواند این بلایا را از خود دور کند. گروهی اینجا ادعا نمودند که همانطورکه خیرات، خوبی ها و زیبایی ها آفریدگاری دانا و توانا دارد؛ شرور، بدی ها و زشتی ها هم دارای آفریدگاری است و این سلطان شرور و بدی ها در نقاط مختلف جهان به اسم های مختلفی نامیده می شد.

انديشه شيطان پرستی و تقديس شيطان، در شـماری از اديـان كهـن آمـده اسـت. برخی از اديان، خدايان متعددی داشته اند كه آن خـدايان نماينـده شـر بودنـد. بـه عنوان مثال در تمدن كهن مصر، «سیت» يا «شيث» به كلمه Satan يعنی شيطان بـه عنوان نيروی شر، نزديک است و مصری ها برای در امان ماندن از شـرّ او قربـانی های زيادی تقديم آن می كردند. در تمدن هندی نيز شيطان نقش زيادی در زنـدگی مردم داشته است .آن ها شيطان را «راكشا» می ناميدند. يونانی ها شـيطان را «دی اتبولس» یعنی معترض می خواندند. در ایران به آفریدگار شرور، «اهریمن» گفته می شد.
گروهی از انسان ها که استیصال مردم را دیدند مدعی شدند راه کنترل شرور را می دانند. آنها با توصیه به اعمال و رفتارهای خاص، عبادت و قربانی کردن برای شیطان را ترویج دادند. 
شیطان پرستی به چند اصطلاح مورد استفاده قرار می گیرد:

1.شیطان پرستی جادوگران و شمن ها « shamanism»؛ آنها سعی می کردند با تسخیر شیاطین یا عبادت آنها از قدرت های ماورایی آنها استفاده کنند. در اکثر دربار شاهان و امپراطورها رد پای وجود این جادوگران وجود دارد.

2.شیطان پرستی به معنای پیروی از وسوسه های شیطان؛ بعضی انسان ها از وسوسه های شیطان پیروی می کنند. خداوند در قرآن کریم در رابطه با این مفهوم می فرماید: «الَّذِي يُوَسْوِسُ فِي صُدُورِ النَّاسِ مِنَ الْجِنَّةِ وَالنَّاسِ(ناس/5و6) آن شیطان که وسوسه و اندیشه بد افکند در دل مردمان. چه آن شیطان از جنس جن باشد و یا از نوع انسان.» و کسانی که از این القائات شیطانی تبعیت کنند به نوعی ولایت شیطان را پذیرفته اند.

3.شیطان پرستی به معنای عبادت و بندگی کردن انسان برای شیطان، خود این قسم، به دو گروه تقسیم می شوند:
الف. یزیدیان؛ آن ها شیطان را مَلک طاووس می نامند و مکان هایی هم به نام جهنم برای او ساخته اند. بیشتر  این افراد در کردستان عراق ساکن هستند. برخی معتقدند آئین یزیدی باقی مانده ای از آئین زرتشتی و مانوی است که با ادیان دیگر بخصوص مسیحی، یهودیت و اسلام ترکیب شده و بدین شکل درآمده است.
ب.شیطان پرستی مدرن؛ در سال 1966میلادی، شخصی به نام «آنتوان لاوی» فرقه «سیطنیسم» را ایجاد کرد(Satanism) آنتوان لاوی و پیروانش معتقد بودند که در عالم خارج از انسان موجودی به نام شیطان وجود ندارد بلکه شیطان همان گرایش به شرّ و هوای نفس می باشد. آنتوان لاوی آئین ها وعبادتی مثل دین مسیحیت برای پرستش شیطان طراحی کرد. اجرای مراسم عشای ربانی و نوشتن کتاب انجیل شیطانی از جمله این موارد می باشد که برای دهن کجی به ادیان انجام می شود. یکی از افراد این فرقه به نام «مایکل آکینو» از این فرقه جدا می شود و فرقه جدیدی به نام «ستیانس» ایجاد می کند. مایکل آکینو و یارانش معتقدند شیطان در عالم خارج وجود دارد. آنها لوسیفر شاهزاده تاریکی را عبادت می کنند.

تمامی این فرقه ها بخاطر دوری انسان ها از فطرت الهی به وجود می آیند. انسان ها در قلب خود می یابند که خوبی از بدی بهتر است(عقل نظری) و شهوداً متوجه می شوند که باید برای سعادت از خیر پیروی کنند(عقل عملی) و پیامبران الهی نیز تاکید کننده و بیدار کننده این سرشت بشر بوده اند.

امام علی (علیه السلام) می فرماید:«فبَعَثَ فيهِم رُسُلَهُ و واتَرَ إلَيهِم أنبياءهُ ؛ لِيَستَأدُوهُم مِيثاقَ فِطرَتِهِ ، و يُذَكِّروهُم مَنسِيَّ نِعمَتِهِ ، و يَحتَجُّوا علَيهِم بالتَّبليغِ ، و يُثيروا لَهُم دَفائنَ العُقولِ ، و يُرُوهُم آياتِ المَقدِرَةِ .(1) پس (خداوند) رسولان خود را در ميان آنان برانگيخت و پيامبرانش را پياپى سوى ايشان فرستاد تا از آنان بخواهند عهد الهى را كه در فطرتشان نهاده است، بگذارند. نعمت فراموش شده او را به يادشان آورند. با رساندن پيام الهى حجّت را بر آنان تمام كنند و گنجينه هاى خردهايشان را بيرون آورند و نشانه هاى قدرت (خدا) را به آنها نشان دهند.»

در قرآن کریم پرستش شیطان نهی شده و شیطان دشمن آشکار معرفی می شود: «أَلَمْ أَعْهَدْ إِلَيْكُمْ يَا بَنِي آدَمَ أَنْ لَا تَعْبُدُوا الشَّيْطَانَ إِنَّهُ لَكُمْ عَدُوٌّ مُبِينٌ(یس/60) ای آدم زادگان، آیا به شما سفارش ننمودم که شیطان را نپرستید، زیرا روشن است که او دشمن بزرگ شماست؟!»

پی نوشت:

1. نهج البلاغة، خطبة 1.