پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ یک پژوهشگر در زمینه‌ی بهائیت با مبلّغی بهائی، مسئله‌ی جایگاه خودپسندی در فرقه‌ی بهائیت را مورد بررسی قرار دادند.
مبلّغ بهائی: ما بهائیان هیچ‌گونه غرور و تکبری نداریم؛ چرا که در منطق پیشوایان ما، غرور و تکبر امری ناپسند دانسته شده است.
پژوهشگر: خُب دین الهی اسلام هم بسیار پیش از بهائیت، این صفت ناپسند را تقبیح کرده؛ همچنان که خدای تعالی در قرآن کریم فرموده است: «إِنَّ اللَّهَ لَا يُحِبُّ كُلَّ مُخْتَالٍ فَخُورٍ [لقمان/18]؛ خداوند هیچ متکبّر مغروری را دوست ندارد».
مبلّغ بهائی: قبول دارم که در متون اسلامی هم از غرور و خودپسندی نهی شده؛ اما پیشوایان ما، حتی از خیال برتر دانستن پیروانشان نسبت به مخالفین، نهی کرده‌اند: «ما نبايد خود را بپسنديم بلكه سايرين را بهتر بدانيم حتّی نفوسی كه مؤمن نيستند... بايد هر نفسی را بر خود ترجيح دهيم... هر قصوری كه در نفسی می‌بينيم آن را از قصور خود دانيم زيرا اگر ما قاصر نبوديم آن قصور را نمی‌ديدیم. انسان بايد هميشه خود را قاصر و ديگری را كامل بيند».[1]
پژوهشگر: اگر ادعای شما صحیح است، پس چرا پیامبرخوانده‌ی بهائی، غیربهائیان را حرام زاده معرفی کرده است: «مَن يُنكر هذا الفضل الظاهر الباهر المُتعالی المُنير يَنبغی لَه بأن يسئل عن اُمِّه حاله فَسوفَ يرجع إلی أسفلِ الجَحيم [2]؛ هركس كه اين فضل ظاهر متعالی منير (: بخوانید بهائیت) را انكار كند، شايسته است برای او كه حالش را از مادرش بپرسد. پس به پايين جهنم خواهد رفت». به راستی که چگونه می‌توان مخالفین را برتر از خود دانست و در عین حال، از حرام زاده بودن ایشان سخن به میان آورد؟!

پی‌نوشت:
[1]. اشراق خاوری، گنجینه حدود و احکام، نسخه‌ی الکترونیکی، ص 326.
[2]. اشراق خاوری، مائده آسمانی، بی‌جا: مؤسسه‌ی ملّی مطبوعات امری، 129 بدیع، ج 4، ص 355.