پس از خیزش‌هایی که تحت عنوان بیداری اسلامی (بهار عربی) از آن یاد می‌شود، فضا برای قدرت گرفتن گروه‌هایی موسوم به گروه‌های سلفی جهادی با رویکرد خشونت‌گرایی بیشتر فراهم گشت. این گروه‌ها به شدت و به‌طور بی‌سابقه‌ای شروع به گسترش مواضع خود کردند، به گونه‌ای که امروزه آن‌ها را باید به عنوان یک خطر جدی برای کشورهای اسلامی و غیر اسلامی دانست. از جمله افکار این گروه‌ها، کافر دانستن جوامع اسلامی است که به دنبال آن مسیر برای خونریزی و هرج و مرج در این جوامع فراهم می‌گردد.
در همین راستا سید امام که به مثابه یکی از بزرگ‌ترین نظریه‌پردازان این گروه‌ها است، درباره ملاک دار‌الاسلام (منطقه‌ای که اسلامی است) می‌گوید: «دار‌الاسلام کشوری است که تحت حکومت حاکم مسلمان باشد و دارالکفر (منطقه کفار) نیز کشوری است که تحت حکومت حاکم کافر باشد.»[1]
ابومصعب السوری نیز می‌نویسد: «کشورهایی که حاکم آن کافر باشند، حتی اگر تمامی ساکنین آن مسلمان باشد، دار‌الکفر است؛ ... اگر غلبه با احکام اسلام باشد، آن منطقه دا‌ر الاسلام و در غیر این صورت آن [کشور] دار‌الکفر است.»[2] از سوی دیگر نیز این نظریه‌پردازان با اتکا به آیه 44 سوره مائده حاکمان کشو‌رهای اسلامی موجود را، تکفیر کردند.[3]
نتیجه این افکار به جز خونریزی و تخریب کشورهای اسلامی نیست که امروزه این امر به وضوح قابل مشاهده است. این در حالی است که کلام پدرخوانده‌ی این گروه‌ها یعنی ابن‌تیمیه برخلاف آنان است؛ چرا که وی ملاک دارالاسلام را ساکنان مسلمان آن سرزمین می‌داند. یعنی اگر ساکنان کشوری مومن و متقی باشد، آن سرزمین دار‌الاسلام و اگر ساکنین کافر باشند، دار‌الکفر نامیده می‌شود.[4]

پی‌نوشت:

[1]. سید امام، عبدالقادر، الجامع فی طلب العلم الشریف مع النکت اللوامع فی ملحوظات الجامع، بی‌جا و بی‌تا؛ ص 565.
[2]. سوری، ابومصعب، دعوه المقاومه الاسلامیه العالمیه، بی‌جا و بی‌تا؛ ص 983.
[3]. «سید امام و حلال دانستن خون مسلمانان»
[4]. ابن‌تیمیه، احمد بن عبدالحلیم، مجموع الفتاوی، تحقیق: عبدالرحمن بن قاسم، مدینه، مجمع الملک فهد، 1416 ق؛ ج 18، ص 282.