به نظر بنده در اشعار حضرت مولانا هیچ توهین و حب وبغضی در کوچک جلوه دادن لنگر آسمان وزمین حضرت علی علیه سلام از سخن اودیده نمی شود ودر این ابیات جنس بشر را توصیه به امید واعتماد به پیران باتجربه میکند که واستعاره میباشد که در مثل آمده که مبادا دغلان انسان را بر اثر غره شدن از راه در نیاورندودربیت ظل او...منظورسایه حضرت علی همچون بلندی کوه قاف برانسانهای روشن دل سایه افگنده ودربیت روح او... یعنی تمام ارواح در قدرت و بزرگی ووسعت منش خدایی به دور روح باعظمت حضرت مولا علی در طواف وزیارت می باشند ودر بیت کربگویم تا.....نعت او یعنی اکر تمام عمر به ستایش حضرت علی مشغول باشم تا ابد قطع نخواهد شدوانتهاو پایان ندارد ودر بیت در بشر روپوش... می فرماید درافتاب جلیقه انسانی پوشیده ودر درون روپوش نور گرماو جود وتمام حسنهای که روشنایی دارد وجود دارد لذا در این اشعار توهین دیده نمی شود وهمه مجد وستایش وبزرگی ومنش نگوی حضرت علی به سخن آمده ودر بیت آخر که گر بهر زخمی تو پر کینه شوی ...پس کجا بی صیغل آیینه شوی منظور شاعر به انسانهایی چون ما می باشد این است که در فشار زندگی صبور باشید واز کینه که فعل شیطانی است دوری کرده لذا روشنایی دل ووجود حق تابنده تر در قلب شما میشود