ارتباط بهائيت و رژيم پهلوي و افزايش نفوذ بهائيان درايران در دوره پهلوی از مسلمات تاریخی دوران ستمشاهی میباشد

بي هيچ ترديدي بايد دوره حکومت پهلوي را دوره حضور قاطع فرقه ضاله بهائيت در حکومت ايران دانست حضور بهائيان در مناصب مهم سياسي ، فرهنگي ، اقتصادي ، نظامي و امنيتي با سنگيني تمام حس ميشد و اعتماد بيش از حد و غير طبيعي پهلوي ها به بهائيان براي همه متدينين و  ميهن دوستان بسيار آزار دهنده بود.

در خاطرات ارتشبد سابق حسين فردوست آمده است:
 سرگرد صنيعي در آن زمان از بهايي هاي طراز اول بود. او بعدها سپهبد و مدتي هم وزير جنگ شد. انتصاب او به سمت آجودان مخصوص وليعهد، حاكي از احترام و اعتماد رضاخان به بهايي ها و ميزان نفوذ آنان در دستگاه دولتي است [1]

فردوست مينويسد که محمد رضا نيز اين اعتماد را به بهائيان داشت:
 ... يکي از فرقه هايي که توسط اداره کل سوم ساواک با دقت دنبال مي شد؛بهائيت بود.شعبه مربوط بولتن هاي نوبه اي (سه ماهه) تنظيم مي کرد که يک نسخه ازآن ازطريق من (دفتر ويژه اطلاعات به اطلاع محمدرضا مي رسيد.اين بولتن مفصل هم تراز بولتن فراماسونري بود. اما محمدرضا از تشکيلات بهائيت و به خصوص افراد بهائي درمقامات و مهم حساس مملکتي اطلاع کامل داشت و نسبت به آنان حسن ظن نشان مي داد... [2]
بهائيان در اين دوره(پهلوي) با اعتماد به نفس بسوي تسلط بر تماميت  ايران حرکت ميکردند .

يکي از نويسندگان  نشريه خبري بهائيان  با آرزوئي که آنروز آنرا غير محتمل نمي دانست مي نويسد  :
«ديانت بهايي از طرف اولياي امور به عنوان ديانت رسمي مملکتي شناخته خواهد شد ... و اين رسميت به مرور ايام منجر به تاسيس سلطنت بهائي خواهد گشت که در ضل آن ، حدود و احکام مقدس اقدس ام الکتاب شريعت بهائي در جميع امور شرعي و مدني کاملا به موقع اجرا گذاشته خواهد شد و اين مرحله مآلا (در نهایت) منتهي به تاسيس و استقرار  سلطنت جهاني بهائي ... خواهد گرديد » [3]

رهبر کبير و بنيانگذار جمهوري اسلامي  امام خميني با بيداري و آگاهي عمق فاجعه را شناخته و  در سخنراني مورخ 18 شهريور1342 با هشدار دادن اين موضوع به ملت در مسجد اعظم قم فرمودند:
..اينها عمال اسرائيل در ايران(هستند) ؛ هرجا انگشت مي گذاري مي بيني که يکي ازاينهاست. مراکز حساس ؛ مراکز خطرناک؛ ..... ازدربار گرفته تا آن آخر مملکت ؛ از اين اشخاص (بهائي) آنجا موجودند.... [4]
. در سال 1339 فهرستي از اسامي مقامات نظامي و غيرنظامي تهيه شد كه نشانگر تصدّي بيشتر پست‌هاي اطلاعاتي، امنيتي، سياسي و اقتصادي كشور به وسيلة بهائيان بود. البته به دليل پنهان‌كاري و عدم اظهار، بعضي از افراد در پست‌هاي مهمي بودند كه نام آنان در اين فهرست نيامده و بي ترديد، تعداد بهائيان شاغل در دستگاه‌ها چندين برابر فهرست مزبور بوده است.

در سال‌هاي بعد، تعداد بهائيان شاغل و سطوح اشتغال آنان بالا رفت، به طوري‌كه اميرعباس هويدا نخست‌وزير سيزده ساله، «ليلي امير ارجمند» مشاور ويژة فرح و مدير برنامه‌هاي آموزشي و تربيتي رضا پهلوي، «عباس شاهقلي» وزير بهداري و وزير علوم، «روحاني» وزير آب و برق و كشاورزي در دولت هويدا، «شاپور راسخ» مشاور عالي و در واقع گردانندة سازمان برنامه و بودجه و مدير تشكيلات بهائيت در ايران، «عبدالكريم ايادي» پزشك مخصوص شاه و .. [ه]

بسیاری از بهاییان در دوره‌ی پهلوی دوم مشاغل حساس و کلیدی را دست گرفتند. از جمله مهم‌ترین آنان «عبدالکریم ایادی»، پزشک مخصوص محمدرضا بود که روابط نزدیک و صمیمانه‌ای با وی داشت. ایادی در این موقعیت هر چه در توان داشت برای رونق بهاییان به کار گرفت. چهره‌ی سرشناس دیگر «امیر عباس هویدا» بود که با بیش از 13 سال نخست‌وزیری، بیشترین تلاش‌ها را در جهت اعتلا و نفوذ بهاییت در ایران انجام داد.
 
گذشته از این دو چهره، بهاییان سرشناس دیگر در تمامی ارکان حکومت و دستگاه‌های دولتی رسوخ کرده که نام برخی از آن‌ها را ذکر می‌کنیم:

- سپهبد علی‌محمد خادمی: آجودان محمدرضا و رئیس هیئت مدیره و مدیر عامل هواپیمایی ملی ایران؛
 
- ارتشبد جفعر شفقت: فرمانده‌ی گارد شاهنشاهی و نیز رئیس ستاد ارتش؛

- دکتر شاهپور راسخ: معاون سازمان برنامه و رئیس مرکز سرشماری مرکز آمار ایران؛

- دکتر منوچهر شاهقلی: از مؤسسان کانون مترقی و عضو هیئت مدیره‌ی حزب ایران نوین، وزیر بهداری کابینه‌ی هویدا از 1344 تا 1352 و سپس وزیر علوم و آموزش عالی؛

- سپهبد اسدالله صنیعی: آجودان مخصوص محمدرضا در زمان ولیعهدی، وزیر جنگ و نیز وزیر تولیدات کشاورزی و مواد مصرفی در زمان محمدرضا و از عوامل سه‌گانه‌ی تدوین لایحه‌ی کاپیتولاسیون در دولت اسدالله علم؛

- منصور روحانی: وزیر آب و برق و نیز کشاورزی در کابینه‌های منصور و هویدا و مدیر عامل سازمان عمران غرب تهران در کابینه‌ی آموزگار؛

- محمدحسین احمدی: معاون هویدای نخست‌وزیر و رئیس سازمان اوقاف، دارای مشاغل مختلف در وزارت دارایی و آموزش عالی و شهرداری، عضو هیئت امنای مؤسسه‌های آموزشی فرح پهلوی، پیشکار فاطمه پهلوی خواهر شاه؛

- غلام‌عباس آرام: وزیر امور خارجه‌ی ایران در فاصله‌یسال‌های 1338- 1345 و عامل در برقراری ارتباط با اسراییل، عضو هیئت امنای دانشگاه پهلوی شیراز در 1342 و شورای مرکزی جشن‌های شاهنشاهی در 1343 و سناتور انتصابی تهران در دی 1355؛

- هوشنگ نهاوندی: وزیر آبادانی و مسکن در دولت‌های منصور و هویدا در سال‌های 1342-1347، آجودان کشوری شاه در 1347، رئیس دانشگاه پهلوی شیراز و سپس دانشگاه تهران، یکی از ارکان حزب رستاخیز، رئیس دفتر مخصوص فرح دیبا در 1353؛
 
- فرخ‌رو پارسای: عضو کانون مترقی و دفتر سیاسی حزب ایران نوین، رئیس جمعیت زنان دانشگاهی وابسته به سفارت آمریکا؛وزیر آموزش و پرورش

- دکتر منوچهر تسلیمی: معاون وزارت اطلاعات در 1345، دارای نشان درجه‌ی همایون در 1346، رئیس دانشگاه تبریز در 1347، مدیرعامل گسترش و نوسازی صنایع ایران در 1351؛ [7]

سپهبد پرویز خسروانی، مهندس فتح‌الله ستوده و مهندس امیرقاسم اشراقی و بسیاری دیگر که ذکر نام و منصب آن‌ها در این مقاله نمی‌گنجد. وجود این افراد منتسب به بهاییت و کسب مشاغل و مناصب حساس توسط آن‌ها خود نشان از روابط حسنه و سرشار از اعتماد متقابل بین دولت پهلوی و بهاییان دارد.

در ادارات و دواير مهم ومرتبط با اوليات زندگي مردم مثل اداره غله ، قند وشکر و......با توجه به اعتماد و محبت زيادي که شخص شاه و هويدا  به بهائيان نشان مي دادند گرايش به بهاييت زياد شده و بسياري از اشخاص به خاطر گرفتن پست و مقام دولتي تظاهر به بهائيت مي کردند [7]

مقاله مرتبط :

انقلاب اسلامی ضربه ای مهلک بر تشکیلات بهاییت

پی نوشت :

1.خاطرات ارتشبد سابق حسين فردوست ،موسسه ي مطالعات و پژوهش هاي سياسي، 1385، ج 1، ص 57- 59
2.شهبازي، عبدالله ، ظهورو سقوط سلطنت پهلوي ، جلد۱، انتشارات اطلاعات ، ص۳۷۶
3.مجله اخبار امري ، ارگان رسمي جامعه بهائي ،سال 1332 ، شماره 3، ص 14
4.صحيفه نور –جلد 1- ص389  
5.منصوري، جواد، تاريخ قيام پانزدهم خرداد به روايت اسناد، ج1 صص 324 ـ 325
6.علي محمد خان موقرالدوله سرکنسول ايران در بمبئي در سال 1898 ، نماينده وزارت خارجه در 1915 بود. موقرالدوله علاوه بر اينکه از اعضاي خاندان افنان، يعني از خويشان علي محمد باب،بود، با عباس افندي و شوفي افندي نيز خويشي داشت. ميرزا هادي شيرازي، داماد عباس افندي و پدر شوقي ، پسر دايي موقرالدوله بود.
7.به سوی حقیقت علیرضا روزبهانی بروجردی ص 128