مباحث تاریخی
بدعتگذاری عمر در سال چهاردهم هجری در نمازی به نام «تراویح» از قطعیّات تاریخ است که حتی بخاری که معمولا سعی در سرپوشگذاری بر این گونه حقایق تاریخی دارد، نتوانسته از نقل آن چشمپوشی کند: «راوی گوید: شبی همراه عمر بیرون آمده و مردم را دیدم که پشت سر شخصی نماز میخوانند. عمر گفت: این کار [نماز تراویح] عجب بدعت خوبی است.»
دلیل قائلان تکتّف دو روایتی است که در کتب بخاری و مسلم آمده که در پاسخ میگوییم: کتاب بخاری و مسلم و دیگر کتابهای اهلسنّت، کتب فقهی نیستند، بلکه صرفاً در آنها به بیان روایات بسنده شده و چون به کتب فقهی و استدلالی اهلسنّت مراجعه کنیم، میبینیم آنها با توجه به همین روایات، این عمل را واجب ندانسته، بلکه مستحب دانستهاند.
از جمله بدعتهایی که در زمان خلیفهی دوم اهلسنت و توسط وی پایهگذاری شد موضوع «دست بسته نماز خواندن» میباشد که در فقه اهلسنت با تعابیری همچون: «قبض الیدین»، «تکتّف» و یا «تکفیر» و در مقابل آن، از تعابیری همچون: «ارسال الیدین»، «إرخاء الیدین»، «إسدال الیدین» و یا «إسبال الیدین» (دست باز نماز خواندن) یاد میشود.
خداوند بعد از خلقت حضرت آدم (علیه السلام) براساس حکمت و مصلحت بیکران خویش برای هر پیامبری که برای مردم فرستاد، جانشینانی را هم به دنبال آنها قرار داد تا بعد از رحلت هر پیامبر، خلیفه او بتواند ادامه دهنده فرمان و دستورات الهی باشد و این روش الهی ادامه پیدا کرد تا نوبت به پیامبر خاتم، حضرت محمد (صلی الله علیه و آله) رسید و سنت الهي همچنان ادامه يافت.
با صرف نظر از روایات شیعه در شیوهی نماز پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) با دست باز، در کتابهای اهلسنّت نیز روایاتی در این زمینه، نقل گردیده که یکی از معتبرترین آنها که نحوهی نماز حضرت را بیان کرده روایتی است از ابوحمیده که در آن به خوبی شیوهی نماز خواندن پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) با دست باز را بیان مینماید.
تعدد نظرات درباره تکتف و اینکه روی سینه، بالای ناف، روی ناف و یا زیر ناف باشد به جایی رسیده که برخی به تمسخر برخی دیگر پرداختهاند. بنابراین اگر بنا باشد دین با سلیقههای شخصی، تفسیر شود در آن صورت دین بازیچهی استحسانات شخصی خواهد گردید و در آن صورت نباید تعجب نمود اگر کسی بگوید حکمت تکتف «حفظ عورت» و امثال آن باشد.
سیره صحابه در عمل به متعه بوده، چنان که تابعین و نسلهای بعد به متعه عمل میکردهاند. همچنین نه تنها صحابه و تابعین به متعه عمل میکردهاند، بلکه برخی از علمای اهلسنت نیز علاقه وافری به انجام آن داشتهاند؛ به عنوان نمونه: دربارهی ابن جریج نوشتهاند که او به روایتی 60، به روایتی 70 و به روایتی 90 زن متعه داشته است.
از جمله بهترین دلایل برای بدعتگذاری عمر بن خطّاب در مبحث متعه، سخنان خود اوست که سرخسی در دو کتاب خود با سند صحیح از خود عمر آورده: «با روایت صحیح از عمر بن خطّاب نقل شده که وی مردم را از متعه نهی کرد و گفت: دو متعه در زمان پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) حلال بود؛ متعهی زنان و متعهی حج (حجّ تمتع) كه من از آن نهي ميكنم».
مفسّران شیعه و سنّی متّفقاًً نزول آیه 24 سوره نساء را در مورد حلیت متعه دانسته و شکی ندارند که این حکم دست کم برای مدّتی بر مسلمانان حلال بوده است؛ به عنوان نمونه ابن کثیر دمشقی، شاگرد برجسته ابنتیمیه در تفسیر خود آورده: به آیهی متعه برای اثبات نکاح متعه استدلال شده و شکی نیست که این ازدواج در ابتدا جایز بوده، سپس نسخ شد.
آنچه که بیش ازهمه فاطمه (سلام الله علیها) را غمگین ساخت، سرنوشت امت اسلامی بعد از شورای سقیفه بود. شورایی که مسیر هدایت مسلمین را نشانه رفته بود و بنابه قول ایشان قرار بود کسانی مسئولیت هدایت آنان را بر عهده بگیرند که خود نیاز به هدایت داشتند. حضرت میدانستند که با این انتخابب در سقیفه چه سرنوشت شومی در انتظار امت خواهد بود.
خداوند، حضرت فاطمه زهرا (سلام الله علیها) را در زمانی به حضرت محمد (صلی الله علیه و آله و سلم) هدیه کرد که جامعه عرب جاهلی دارای خُلق و خویی بودند که حتی فرزندان خود را زنده به گور میکردند. کاری که حتی حیوانات با بچههای خود انجام نمیدادند. در چنین شرایطی نبی اکرم دست دخترش فاطمه را میبوسید و به او احترام میگذاشت.
نور مقدس حضرت فاطمه زهرا (علیها السلام) پیش از خلقت آسمانها و زمین آفریده شده است. بنابراین خداوند، آسمانها و زمین را از زیادتی نور حضرت فاطمه زهرا (علیه السلام) آفرید. وجود مقدس آن یگانه دختر محبوب رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) مقدم بر عالم آفرینش بوده و در آفرینش تمامی عوالم امکانیه مدخلیت هم دارد.
در تاریخ، نامی از توطئهگرانی که نقش ترور حضرت را داشتند نیامده، تنها کسی که به نام این افراد اشاره نموده ابن حزم اندلسی از استوانههای علمی اهلسنّت است که به نام این افراد اشاره نموده و گفته: ابوبکر، عمر، عثمان، طلحه و سعد بن ابی وقّاص، قصد کشتن پیامبر را داشتند و میخواستند آن حضرت را از گردنهای در تبوک به پایین پرتاب کنند.
در میان علمای مذاهب اسلامی اختلاف نظر وجود دارد، برخی قرآن را برتر از اهل بیت پیامبر (علیهم السلام) میدانند و عده زیادی هم قائل به همطرازی عترت با قرآن هستند و ادلهای هم ارائه دادهاند، ولی در هر حال در عالم هستی بدون تردید ائمه معصومین (علیهم السلام) بر تمامی موجودات عالم برتری دارند که در این مورد بین تمام فرق اسلامی اختلافی نیست.