تاریخ
ممکن است عده‌ای از دوستان و حامیان ایشان به روش متعصبانه منکر منع حدیث توسط خلیفه دوم باشند و حال اینکه اسناد و مدارک در این خصوص در کتب مورد قبول که توسط عالمان بزرگ اهل سنت بیان شده به سهولت در دسترس قرار دارد.
به آتش کشیدن روایات نبوی توسط ابوبکر اقدامی است که عایشه آن را بیان داشته و ذهبی آن را در تذکره الحفاظ آورده است.
وهابى‌ها شبهه کرده‌اند که در نام مادر امام زمان (ع) اختلاف است و این مطلب دليلی بر ضعف ولادت ایشان است؛ در جواب گفته شده، مردم آن زمان ازجمله زنان، نام‌های متعددی داشتند، همچنین اختلاف در نام افراد دیگر هم وجود دارد، که اگر این قاعده درست باشد، وهابیت در آن موارد چه جوابی خواهند داشت؟
حرمت ماه‌های حرام را حتی قبایل بدوی جاهلی عرب نگه می‌داشتند، ولی وهابیان در ماه‌های حرام به مردم مظلوم یمن حمله می‌کنند و آنان را به قتل می‌رسانند!
افکار تکفیری ابن تیمیه در قرن هشتم قمری به فراموشی سپرده شد و تا قرن دوازدهم هیچ سخنی از عقاید او نبود تا اینکه محمد بن عبدالوهاب افکار وی را احیا کرد و باعث رونق سلفی‌گری شد.
برخی به روایتی از کتاب کافی استناد کرده و می‌گویند امام سجاد (علیه‌السلام) با یزید بیعت کرده است، قضایای وارد شده در این روایت کذب بوده که منجر به عدم صحت روایت است، اما به فرض صحت روایت، باید گفت امام در شرایط تقیه بوده است و خوف از جان خویش داشته و با استناد به این روایت نمی‌توان طعنی وارد کرد که امام سجاد (علیه‌السلام) با یزید بیعت کرده است.
خواجه نصیرالدین طوسی و علامه حلی از شخصیت‌هایی هستند که به اسلام و مسلمین خدمات ارزنده ای کردند، با این وجود مورد عتاب و سرزنش از سوی ابن تیمیه و پیروانش قرار گرفته اند. علت چیست؟
وهابیان بر خلاف همه مسلمانان هنگامی که بر مکه مسلط شدند، قبه زادگاه پیامبرو قبه زادگاه ابوبکر و امام علی و حضرت خدیجه را ویران و با خاک یکسان کردند. وهابیان همچنین تمام آثار باستانی و مذهبی که در اطراف خانه خدا و بر روی چاه زمزم بود را تخریب کردند و هنگام تخریب طبل می‌زدند و به رقص و آوازه خوانی می‌پرداختند.
جمیل صدقی زهاوی درباره حمله وهابیان به طائف می‌نویسد از زشت‌ترین کارهای وهابیان در سال 1217 قتل عام مردم طائف است که بر صغیر و کبیر رحم نکردند. طفل شیرخوار را بر روی سینه مادرش سربریدند، جمعی را که مشغول فرا گرفتن قرآن بودند، کشتند و حتی گروهی را که در مسجد مشغول نماز بودند به قتل رساندند. کتاب‌ها را پایمال کردند.
ابن حجر هیثمی، از علمای بزرگ اهل سنت درباره ابن تیمیه می‌گوید: «خدا او را خوار و گمراه و کور و کر کرده است و معاصرین وی از شافعی‌ها و مالکی‌ها و حنفی‌ها بر فساد افکار و اقوال او تصریح دارند، اعتراض او حتی عمر بن خطاب و علی بن ابی طالب (علیه‌السلام) را نیز در برگرفته است. ابن تیمیه بدعت گذار و گمراه است.»
از جمله تکفیری‌ها در زمان پیامبر و صدر اسلام می‌توان آن مسلمانانی را نام برد که نسبت به بعض از احکام از پیامبر پیشی می‌گرفتند و روزه خود را در سفر افطار ننمودند و در زمان امام علی (ع) ایشان را تکفیر نموده و پس از مخالفت‌ها و دشمنی‌های بسیار سرانجام در یک توطئه و برنامه از پیش تعیین شده ایشان را در محراب عبادت به شهادت رسانیدند.
از زشت‌ترین کارهای وهابیان قتل عام مردم طایف در سال 1217 قمری است که به کوچک و بزرگ رحم نکردند. طفل شیرخوار را بر روی سینه مادرش سر می‌بریدند. حتی کتاب‌ها را که در میان آنها تعدادی مصحف قرآن کریم و نسخه‌هایی از صحیح بخاری، مسلم بود پایمال کردند.
اگر کمی ژرف اندیشانه بیاندیشیم، متوجه خواهیم شد که علاوه بر دو مکتب صحابه و اهل بیت، مکتب سومی به نام مکتب اموی نیز وجود دارد که در طول تاریخ سعی کرده افکار انحرافیش را از طریق مکتب صحابه به گوش جهانیان برساند. معاویه سردمدار و پایه ریز مکتب فکری اموی است. وی بر خلاف مکتب صحابه، با حضرت علی و خاندانش دشمنی عمیقی دارد.
لفظ شیعه از زمان پیامبر شروع و رواج پیدا کرد، نه از زمان صفویه؛ احمد امین مصری می‌گوید: «پیدایش و شروع تشیع در میان گروهی از صحابه پیامبر بود که در محبت به حضرت علی بسیار مخلص بوده و ایشان را به‌خاطر صفات و فضائلی که راجع به او رسیده سزاوارتر به امامت می‌دانستند، و مشهورترین آنان سلمان و ابوذر و مقداد بود.»