پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب _ اسلام دین رحمت و مهربانی است و همه تحت پرچم اسلام از آزادی عمل برخوردار هستند، در حکومت اسلامی همه اقلیت‌ها از حقوق طبیعی خودشان بهره‌مند می‌شوند؛ حضرت امام خمینی رحمه الله علیه در ارتباط با این مطلب می‌فرمایند: «آنها با سایر افراد ایران در همه چیز مشترک و حقوقشان به حسب قوانین داده می شود. و در حکومت اسلامی آن‌ها در رفاه و آسایش و آزادی هستند.» [1]
«اسلام بیش از هر دینی و بیش از هر مسلکی به اقلیت‌های مذهبی آزادی داده است، آنان نیز باید از حقوق طبیعی خودشان که خداوند برای همه انسان‌ها قرار داده است، بهره‌مند شوند. ما به بهترین وجه از آنها نگهداری می‌کنیم. در جمهوری اسلامی کمونیست‌ها نیز در بیان عقاید خود آزادند.» [2]
در دوران خلافت علی(ع)، هنگامی که حضرت، پیر مرد از کار افتاده نابینایی را می‌بیند که از مردم تقاضای کمک می‌کرد مشاهده نمود، بی‌درنگ از حال وی جویا شد و یکی از اطرافیان خود را مأمور رسیدگی به حال و وضع وی نمود. او پس از تحقیق گزارش داد: می‌گویند وی نصرانی است و از مردم درخواست کمک می‌نماید، امام از شنیدن این سخن آثار خشم در چهره اش آشکار گردید و فریاد برآورد: او تا جوان بود او را به کار کشیدید و از نیروی او بهره گرفتید و اکنون که پیر و ناتوان گشته وی را به حال خود رها نموده و از احسان و کمک خویش محرومش می‌نمایید؟ آن‌گاه این فرمان ماندگار را صادر نمود که: «انفقوا علیه من بیت المال: برای وی از بیت المال مستمری قرار دهید»[3]
حضرت امام در همین زمینه ضمن تاکید بر حفظ امنیت، اموال، آبرو و ناموس یهودیان می‌فرماید: «به این [یهودی‌ها] که در ایران هستند کسی حق ندارد تعرض بکند، این‌ها در پناه اسلام و مسلمین هستند. نه به یهودی‌ها و نه به نصارا. این‌هایی که مذهب رسمی دارند، حق ندارند [تعرضی] بکنند.» [4]
در روایتى از امام صادق (علیه السلام)، مى‌خوانیم: «هر گروهى كه به دینى معتقدند، احكام آن دین بر آنان ثابت خواهد شد»(5)
بنابراین با توجه به مطالبی که گفته شد؛ در حکومت اسلامی، حقوق اقلیت، محترم شمرده شده و حفظ جان، مال و ناموس آن‌ها بر حکومت واجب است؛ قانون اساسي جمهوري اسلامي نيز در اصل سيزدهم، اديان ديگر را به رسميت شناخته و آنان را در انجام مراسم ديني خود آزاد مي‌داند:
«ايرانيان زرتشتي، كليمي و مسيحي تنها اقليت‌هاي ديني شناخته مي‌شوند كه در حدود قانون، در انجام مراسم ديني خود آزادند و در احوال شخصيه و تعليمات ديني بر طبق آيين خود عمل مي‌كنند»

منابع:
[1] صحیفه امام، ج11، ص 290
[2] صحیفه امام، ج 4، ص 363 و 364
[3] وسائل الشیعه، ج 11، ص 49
[4] صحیفه امام، ج 5، ص 251
[5] طوسي، الاستبصار، تهران، انتشارات دارالكتب، 1390هـ ، ج 4، ص 189