پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ موقعیت استراتژیک و وجود ذخایر نفتی عظیم در ایران، تاریخ معاصر کشور را صحنه رقابت قدرت‌های غربی برای سیطره بر این منابع و میدان درگیری نیروهای انقلابی با استعمارگران کرده است. از میان دولت‌های استعمارگر و متجاوز، انگلستان و آمریکا بر اساس سابقه تاریخی حضور در ایران و نفوذی که در دربار پهلوی داشته، همواره بحران‌هایی را در کشور به راه انداخته تا از این طریق با ایجاد اختلاف در ملت و مشغول کردن مردم در درگیری‌های داخلی، فرقه‌سازی‌های دروغین و به راه انداختن نزاع‌های قومی و مذهبی، جای پای خود را محکم کنند.

دولت های استعمارگر آمريکا و انگلستان تلاش دارند تا با راهبردهای مختلفی مثل، تبلیغ، ترويج و حمايت از فرق ضاله وهابیت و تشیع لندنی به ايجاد تنش بین شیعه و سنی در ایران و تضعیف يکپارچگي سرزمینی و هويت‌های ملی مردمی در ايران بپردازند. آثار این راهبرد استعمارگران را به وضوح می‌توان در برخی تحركات ايذايی گروهک‌های تروريستی نزديک به‌ وهابیت، مانند جند الشیطان، پژاک يا گسترش شیعه هراسی در استان‌های مرزی مشاهده كرد.

برای نمونه، سازمان اطلاعات و امنیت رژيم صهیونیستی (موساد) با احداث و راه اندازی يک مركز آموزشی در حوالی شهر چمن افغانستان، نیروهای مخالف جمهوری اسلامی ايران را آموزش می‌دهد. برخی از اين نیروهای تحت آموزش از اعضای وهابیون و سپاه صحابه هستند كه دارای انديشه‌های افراطی ضد شیعی هستند.

یکی دیگر از راهبردهای استعمارگران برای مقابله با نظام جمهوری اسلامی ایران، حمله کردن به اصل ولایت فقیه كه سنگ بنای نظام جمهوری اسلامی ايران به شمار می‌آيد؛ استعمارگران با ایجاد شبهه و زيرسؤال بردن مشروعیت آسمانی ولایت فقیه به منظور جدا کردن دين از سیاست و ايجاد بی‌اعتمادی در بین مردم تلاش می‌کنند. اين مسئله در راستای تلاش آمريکا و صهیونیسم بین الملل در راستای فروپاشی مکتب شیعه در ايران و كودتا علیه گفتمان انقلاب اسلامی است.

یکی دیگر از راهبردهای استعمارگران برای مقابله با جمهوری اسلامی ایران، ایجاد اتحاد در اپوزیسیون خارج نشین است. تجربه سیاسی بسیاری از كشورها نشان داده است كه گروه‌های اپوزيسیون از ابزارهای سیاست خارجی استعمارگران محسوب می‎شوند. هرگاه استعمارگران در روند جدال استراتژيک با كشوری قرار می‌گیرند، تلاش می‌كنند تا از طريق گروه‌های اپوزيسیون خارج نشین، روند مشروعیت‌زدايی را ايجاد و پیگیری كنند.

همکاری با گروه های اپوزيسیون، توسط سرويس های امنیتی قدرت های استعماری انجام می شود. آنان بر اين اعتقادند كه طراحی عملیات بین‌المللی منجر به افزايش اقتدار سیاسی قدرتهای استعمارگر می‌گردد. از نظر قدرت های استعمارگر، اپوزيسیون نیروی سیاسی مؤثری برای ايفای نقش تأثیرگذار به شمار می‌رود. به همین دلیل استعمارگران تلاش می‌كنند تا از اپوزيسیون به عنوان نیرويی پويا كه قابلیت تأثیرگذاری در محیط سیاسی ايران را دارد، استفاده كند.

از جمله آثار این راهبرد، ايجاد اتحاد میان گروه‌های ضد انقلاب خارج نشین است. آنان از لابی‌ها، نهادها و سیاسیون متمايل به خود نهايت استفاده را به عمل می‌آورند تا بتوانند گروه‌های ورشکسته، ضعیف و سست بنیان خارج نشین را به يکديگر متصل كرده و يک اتحاد هرچند مصنوعی ايجاد كنند.(1)

پی‌نوشت:
1. عبدالله‌خانی، علی، رویکردها و طرح‌های آمریکایی درباره ایران، ص65، تهران، مؤسسه فرهنگی مطالعات و تحقیقات بین‌المللی ابرار معاصر تهران.