الف: اول اینکه درستی قرآن فعلی بر اساس وجود نسخه‌های قدیمی آن نیست، بلکه بر اساس تواتر است. قرآن، بر خلاف تورات و انجیل که صحت آنها وابسته به سنت کتابت ونسخه‌برداری است، بر سنت شفاهی و حفظ سینه به سینه استوار است، لذا درباره‌ی قرآن صحبت از نسخه‌ی اصلی و فرعی نیست تا با مفقود شدن، سوختن و سایر عوارض، کتاب اصلی از بین برود و تحریف در آن راه یابد و این از حکمت بالغه‌‌ی الهی خداوند است که آخرین کتابش را فقط به صورت قرائت و تلاوت نازل فرمود و از این رو قرآن نامیده شد، تا نسخه‌ی آن در سینه‌ها و حافظه‌های مؤمنان باشد و با از بین رفتن نسخه‌ی کتبی، نسخه‌های زنده‌ی قرآن، قرآن را به طور متواتر به نسل‌های آینده برسانند.
تاکید بر سنت حفظ قرآن و ارج‌نهادن به جایگاه حفاظ قرآن نیز به همین دلیل بوده است، لذا در قرآن اصل بر همان الفاظی است که از پیامبر(ص) نسل به نسل به ما رسیده و اصالت قرآن با همین تواتر است که ثابت می‌شود، بنابراین مکتوب قرآن که روی پوست یا چوب و سنگ و کاغذ نوشته شده، اگر مطابق با قرائت متواتر باشد، امری پذیرفتنی است و گرنه نسخه‌ها مورد نقد و بررسی قرار می‌گیرند.