پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب- صوفیه برای اثبات امکان و جواز صدور کرامت از سوی اولیاء و کسانی که دعوی نبوت ندارند، به آیاتی از قرآن کریم استناد می‌کنند. ازجلمه آیاتی که مبتنی است بر یافتن طعام‌های آسمانی نزد حضرت مریم (علیه السلام) توسط حضرت زکریا (علیه السلام) [آل عمران/37] و نیز ریختن خرمای تازه از نخل خشک شده برای حضرت مریم (علیه السلام) [مریم/25] ؛ آیاتی که حاکی از قدرت عفریتی است بر حاضر کردن تخت ملکه سبا نزد حضرت سلیمان (علیه السلام) [نمل/ 38 - 40]؛ داستان مصاحبت حضرت موسی (علیه السلام) و بنده ای از بندگان خدا(حضرت خضر) و کراماتی که از وی صادر شد و نیز قصه اصحاب کهف و خواب ایشان که تفصیل هر دو داستان را در سوره کهف می‌توان نام برد.

با توجه به استنادجویی به داستان‌های قرآنی در کتب صوفیه، می‌توان یکی از اصلی‌ترین عوامل پیدایش کرامات و طرح آن به منزله یکی از مهم‌ترین عناصر تصوف و حتی یکی از انگیزه‌های کرامت‌سازی برای مشایخ را در همین مقابله‌جویی مقام معنوی اولیاء با انبیاء و سنجش کرامات با معجزات، از سوی مریدان جست‌وجو کرد. [از کرامات تا خرافات، صص 285 و 286] بنابراین صوفیه برای مشروعیت بخشی و اتصال مقام هدایت انبیاء به مشایخ خود، دست به شبیه‌سازی مشایخ به انبیاء و اولیایی که در قرآن صاحب کرامت بودند، زدند.

پی‌نوشت:
قربان پور آرانی حسین و حیدری رامشه ناهید، از کرامات تا خرافات، ادیان و عرفان، سال چهل و هفتم، شماره دوم، 1393، صص 285 و 286