پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ در یکی از کانال‌های تبلیغی بهائیت، پس از ذکر شرایط کُفر (که یکی از مصادیق نجاسات است)؛ ادعا شد: «با توجه به تهمت کافر بودن بهائيان، در می‌يابيم که بهائيان کافر نيستند. زيرا هيچ‌يک از موارد ذکر شده (شِرک، انکار رسالت حضرت محمّد (صلّی الله علیه و آله) و انکار ضروری دین) در مورد آن‌ها صدق نمی‌کند». اما با توجه به سه ملاکی که برای کُفر افراد ذکر شد، نتیجه می‌گیریم که بهائیان کافر و نجسند؛ چرا که آنان:
1. منکر خدای أحد و واحد بوده و به رُبوبیت پیامبرخوانده‌شان اعتقاد دارند.(مبین، ص 56)
2. منکر ملزومات رسالت حضرت محمّد (صلّی الله علیه و آله) (که مهم‌ترین آن خاتمیت ایشان است) شده‌اند.(اقتدارات، ص 213)
3. منکر ضروری دین (که یکی از مصادیق بارز آن، اعتقاد به معاد جسمانی و روحانی است) گشته‌اند.(الواح بعد از اقدس، ص 81)
بنابراین با توجه به تعریف بهائیت از معنای کافر (که در این مقاله ارائه دادند) و مقایسه‌ی آن با اعتقادات بهائیت، تردیدی در کُفر و نجاست آنان باقی نمی‌ماند.

پی‌نوشت:
حسینعلی نوری، مبین، بی‌جا: مؤسسه‌ی ملّی مطبوعات امری، نسخه خطی، 1294 ق.
حسینعلی نوری، اقتدارات، بی‌جا: چاپ سنگی، 1310 ق.
حسینعلی نوری، الواح بعد اقدس، لانگنهاین آلمان: لجنه نشر آثار امری به لسان فارسی و عربی، چاپ 1، 137 بدیع.