پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ ناراحت و غمگین از هتل، به سمت مسجد النبی حرکت کردم. همین که وارد صحن مطهر مسجد النبی (صلی الله علیه و آله) شدم و گنبد خضرای پیامبر (صلی الله علیه و آله) را مشاهده کردم، دست بر سینه گذاشته و گفتم: «السلام علیک یا رسول الله»؛ بی‌اختیار اشک از چشمانم جاری شد و دلم شکست. با صدای بلند گفتم: خدایا تو را به حق پیغمبر، مشکلاتم را حل کن. هنوز کلامم به پایان نرسیده بود، که دیدم ضربه‌ای محکم به دستم خورد، و صدای «انت مشرک»، «انت مشرک» بلند شد. مردی وهابی با خشونت تمام، دست من را گرفته بود و می‌گفت: تو مشرک هستی! چرا خداوند را به حق پیامبر (صلی الله علیه و آله) می‌خوانی!؟ پیامبر (صلی الله علیه و آله) مُرد، و از دنیا رفته است! چرا به‌صورت مستقیم از خداوند طلب نمی‌کنی!؟[1]
من که هاج و واج از رفتار وهابی، جا خورده بودم؛ خواستم تا استدلالی بر ضد او، از سخنان علمای اهل سنت بیاورم، ولی یادم آمد، که وهابیون سخن علمای اهل سنت، به‌جز اهل حدیث و ابن تیمیه را قبول ندارند، [2] به همین جهت به سخنی از ابن تیمیه استناد کرده و گفتم: آیا ابن تیمیه را قبول داری؟
گفت: بله! او شیخ الاسلام و از علمای بزرگ تاریخ اسلام است.
گفتم: اگر سخنی از جناب ابن تیمیه بیاورم، که او نیز توسل به پیامبر (صلی الله علیه و آله) را جایز دانسته، می‌پذیری!؟
گفت: بله که می‌پذیرم. ولی علامه ابن تیمیه، توسل به اموات را جایز نمی‌داند!
گفتم: ابن تیمیه حرانی در کتاب «قاعده جلیله فی التوسل و الوسیله» می‌گوید: «اگر سائلی از خداوند، درخواستی داشته باشد و انبیاء و صلحاء یا ملائکه را واسطه قرار دهد و بگوید: بارالها به حق پیامبر (صلی الله علیه و آله) از تو درخواست دارم، یا بگوید بارالها! به حق مقام و آبروی پیامبر (صلی الله علیه و آله) از تو درخواست دارم، که حوائجم را برآورده کنی، این توسل صحیح است.»[3] اکنون جناب وهابی! آیا من چیزی غیر از این گفتم!؟
وهابی که کاملاً از این سخن، جا خورده بود، گفت: آدرس این سخن را بده، و بعد از گرفتن آدرس، شرمنده و شرمسار راهش را گرفت و رفت.

پی‌نوشت:

[1]. آیا توسل به مرده شرک می باشد؟
مردگان: آقای وهابی ما می‌شنویم.
[2]. تضاد دیدگاه وهابیت با احمد بن حنبل در بحث توسل.
[3]. «قول السائل لله: أسألك بحق فلان وفلان من الملائكة والأنبياء والصالحين وغيرهم، أو بجاه فلان أو بحرمة فلان. يقتضي أن هؤلاء لهم عند الله جاه، وهذا صحيح».ابن تیمیه، قاعده جلیله فی التوسل و الوسیله، محقق: ربیع بن هادی عمیر المدخلی، مکتبه الفرقان، عجمان، الطبعه الاولی، 1422ق، ص105.