پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ پال توئیچل در سال 1965 میلادی، با راه اندازی کارگاه‌های آموزش سفر روح در کالیفرنیا اکنکار را علنی کرد و اقدام به انتشار سری آموزش‌نامه‌هایی با نام دیسکورس نمود تا بدین طریق پیروان خود را به صورت محرمانه آموزش دهد. وی موسسۀ اکنکار را در سال 1970 میلادی به‏‌عنوان موسسه‌‏ای غیرانتفاعی به ثبت رساند. [1]

پال توانست قبل از مرگش در سال 1971 میلادی، شصت اثر دست‏‌نویس را کامل کند که بیش از سی‏ و پنج جلد از آن‌‏ها منتشر شده‌‌اند. سفرهای تبلیغی وی برای جذب پیروان اکنکار از شاه‌کارهای او است. وی توانست به بسیاری از نقاط دنیا سفر کرده، دربارۀ اکنکار سخنرانی نماید.

عوامل مؤثر بر ادعای پیامبری
یکم:‌ شخصیت متزلزل و ناهمگون: با توجه به به تاریخچه زندگی پال شخصیت متزلزلی داشت که از سختی‏‌های دوران کودکی او نشأت می‌‏گرفت. وی در مسیر رشد، شخصیت‌‏های گوناگونی را در خود پرورش داده بود که می‏‌توانست او را به سوی ادعای پیامبری و فرقه‏‌سازی سوق دهد.

دوم: ملاقات با سودار سینگ: سودار سینگ شخصیت دیگری است که شالوده عرفانی پال را تحت تأثیر خود قرار داده است. اولین بار پال وی را در پاریس ملاقات کرد. در آن هنگام سودار سینگ برای یافتن مریدانی صمیمی در پاریس مشغول تبلیغ و سخنرانی بود. [2] پس از آن پال به همراه خواهرش «کی دی» مدت یک سال در آشرام سودار سینگ در هند زندگی کرد. این دوره از زندگی در روحیات معنوی پال و کی دی تأثیرات فراوانی داشت؛ به گونه‌‌‌‌‌‌‌‌ای که بسیاری از تمرینات و حکمت‌‌هایی که پال در این دوره آموخته است پس از اعلام رسمی اکنکار به‏‌عنوان دیسکورس‌‏های رسمی آن مورد مطالعه قرار می‌‌گیرد.[3]

 سوم : تشویق‌‏های معشوقه: آشنایی پال‏ توئیچل با دختری به نام گیل آتکینسون که به شخصیت عجیب پال علاقه‌‌مند شده بود عرصۀ جدیدی را در زندگی‌‌اش می‌‌گشاید تا ازدواج دوم پال توئیچل شکل گیرد. پال نحوه آشنایی با گیل را این‌گونه تشریح کرده است: «ما یک‌دیگر را در یک کتابخانۀ عمومی در سال 1963 ملاقات کردیم. او در آن‌‌جا شغلی نیمه‌‏وقت داشت درحالی‏‌که من دانشجوی تمام وقت دانشگاه واشنگتن بودم...گیل در شگفت بود که این مرد نیمه مجنون کیست...».[4]

پس از نامه نگاری‌‌های طولانی دو سالانه بین پال و گیل ازدواج آن‌‏ها سر می‌‌گیرد. گیل که در رشته روان‏شناسی تحصیل کرده بود رابطه خوبی با پال برقرار می‌‌کند. سخنان گیل و تشویق‌‌های او پال را وادار به اعلام علنی اکنکار می‌‌کند. دربارۀ آشنایی‌‌اش با گیل و تأثیرات او می‌‌گوید: «تبدیل از وضعیت صخره‏ نشینی به اک بعد از ملاقات با همسر فعلی‌‌ام گیل شروع شد. او اصرار داشت که من با دانش و قابلیت‌‌هایم کاری انجام دهم... روزی من و گیل در چایناتاوان سانفرانسیسکو گردش می‌‌کردیم و بر حسب اتفاق وارد یک معبد چینی شدیم. در آن‌‌جا کاهنی به من گفت که به زودی عازم سان‏دیهگو شده، کارم را در اک آغاز خواهم کرد». [5]

در سال 1964 گیل و پال با هم ازدواج کردند. سال اول زندگی مشترکشان با مشکلات فراوانی همراه بود؛ اما آن‌‏ها این دوره را با مهاجرت به سان‏دیه‏گو پشت سر گذاشتند. گیل در این زمان عقیده داشت که پال باید اک را علنی کند. اصرارهای وی نتیجه داد و باعث شد پال اکنکار را علنی نماید.

چهارم: مطالعات پال: «علاقه پال توئیچل به مطالعه بسیار عجیب و غریب است. او در طی زندگی خود کتاب‌‌های بی‏‌شماری را مطالعه کرد. سیر مطالعات او هیچ محدوده‌‌ای نداشته و در تمام زمینه‌‌ها دست به مطالعات شگرفی ‌زده است: «در آن برهۀ زمانی من حجم عظیمی از کتاب‌‏ها را مطالعه کرده بودم. هر شب حدود بیست کتاب از کتاب‌‌خانه می‌گرفتم و شب بعد آن‏‌ها را با یک دستۀ تازه عوض می‌‌کردم».[6]

با دقت در کتاب‌‌های پال، تأثیرات وی را از مطالعاتش به وضوح می‌‏توان دریافت تناقض‌‌هایی هم که در نوشته‌‌های او وجود دارد به همین دلیل است. آن‌‏گونه که پال خود گفته است، برای نوشتن کتاب‌‌هایش ابتدا فصول آن را معین می‏‌کرده و سپس به جمع‌‏آوری داده‌‌ها می‌‌پرداخته است. مطالعات سریع و سطحی وی باعث شده است با برخورد به هر مطلب جالبی، آن‏‌را با کم‌‏ترین مناسبت، درون فصول از پیش تعیین شده جای دهد. عمیق نبودن مطالعات وی را می‌‏توان از مطالعاتی که بر کتاب‌‌های فارسی داشته است به اثبات رساند. وی با مطالعۀ نه چندان دقیق مثنوی معنوی، با دیدن چند اصطلاح عرفانی مورد نظرش آن‏‌چنان برانگیخته می‌‌شود که این کتاب را اولین کتاب جهان‏‌بینی اک معرفی می‌‌کند، درصورتی‌‏که وی اگر به مطالعه دقیق مفاهیم و عناوین مثنوی می‌‌پرداخت، هرگز آن را جهان‏بینی اک معرفی نمی‌‌کرد. روشن است که مثنوی معنوی مشتمل بر مفاهیم بلند عرفان اسلامی است و در سراسر آن، شریعت‌‌مداری و دین‌‏مداری اسلامی به چشم می‌‌خورد. جالب این‌‌که مطالعات وی آن‌چنان سطحی بوده است که پنداشته مثنوی معنوی و «نوای نی» هر یک کتابی جداگانه از این عارف فقیه اسلامی است درحالی که «نوای نی» که با مطلع «بشنو از نی چون حکایت می‌‌کند» آغاز می‌‌شود، خود مطلع کتاب مثنوی معنوی است.

موارد بسیار دیگری وجود دارد که تأثیرات مطالعات متنوّع اما سطحی را بر روی پال نشان می‌‌دهد. سطحی بودن مطالعات پال، هم از تناقض‌‌ها و برداشت‌‌های نادرست او از نظریات دانشمندان پیداست و هم از این که وی خود اعتراف کرده که هر شب بیش از بیست جلد کتاب مطالعه می‏‌کرده است. انسان‌ه‏ای اهل مطالعه با روش‌‌های تند خوانی نیز از انجام این کار عاجزند؛ چه این‌‌که در یک شب اگر انسان ده ساعت هم به مطالعه بپردازد توفیق ورق زدن صفحات بیست جلد کتاب را نیز نخواهد داشت. روش نویسندگی پال نیز بسیار جالب است. او ابتدا دوازده فصل برای کتابش مشخص نموده، آن‏گاه مطالب مطالعه شده را با کم‏ترین مناسبتی درون فصل‌‏ها جای می‌‏دهد. به همین دلیل تمام کتاب‌‏های او دوازده فصل دارند.

پنجم: تأثیرات آیین لاما و ربازار تارز: شبه آیین اکنکار را از دو جهت می‌‏توان به آیین لاما نسبت داد: یکی به جهت شباهت‌‌های عمیق و فراوانی که در آموزه‌‌های این دو آیین وجود دارد. دوم به جهت اعتراف اکیست‌‏ها به انشعاب اکنکار از لاماییسم و علاقۀ شدید مخترع اکنکار به ربازارتارز تبتی.

مترجم کتاب‌‌های پال توئیچل دربارۀ خاستگاه اکنکار می‌‌نویسد: «اکنکار به صورت بارزی از درون سه مکتب رشد پیدا کرده است: آناهد یوگا، صوفیسم(که همین عرفان خودمان است) و لاماییسم. لاماییسم به‌‏عنوان مکتب‏ الاسرار در کوهستان‌‏های تبت حفظ شده است. پال توئیچل از طریق ربازار تارز که خود یک لاما است ره یافته.»[7] علاوه بر شباهت‌‌های محتوایی بین آیین لاما و شبه‏‌آیین‏ اکنکار، گونۀ دیگری از شباهت نیز وجود دارد. «ربازار تارز» به‏‌عنوان شخصیت رؤیایی مخترع اکنکار ظهور کرده است. دراندیشۀ پال توئیچل ربازار تارز به‌‏عنوان یک لاما تأثیر زیادی داشته است.

پی‌نوشت:

[1]. اکنکار حکمت باستانی برای عصر حاضر، کرامر، تاد و منسون، دوگ، 1376، ترجمه مهیار جلالیانی، دنیای کتاب، ص 8.
[2]. نسیمی از بهشت، استایگر، براد ، 1379، ترجمه هوشنگ اهرپور، تهران، نگارستان کتاب و زرین، ص 79.
[3]. همان ، ص 82.
[4]. همان ، ص 104.
[5]. همان ، ص 102.
[6]. همان ، ص 104.
[7]. اکنکار کلید جهان‏های اسرار، توئیچل، ترجمه هوشنگ اهرپور،چ دوم، تهران، نگارستان کتاب، 1382، ص 47.
برای اطلاع بیشتر مراجعه کنید به: سودای دین داری، عبدالحسین مشکانی سبزواری، نشر صهبای یقین، قم، ص 84.