اولا: اصل تشیع که ترجیح مولی علی در خلافت بر غیر بود، و هست، به تصریح حتی در همان محیط غیر شیعی از مولوی در مثنوی موجود است: تو به تاریکی علی را دیده ای / زین سبب غیری بر او بگزیده ای (چنانچه در ادامه در اشعار باز هم می بینیم که علی (ع) را فراتر از خلافت هم می داند) ثانیا: اوج عرض ارادت او به مولی علی چنان است که شیفتگی تام و تمام او را می رساند بویژه از تعابیری که پس از ذکر داستان قتال با عمرو بن عبدود می آورد (اگر غزلهای موجود از او در عشق مولی را فرضا از او ندانیم) که گونه ای راز و نیاز دل با حضرت است از زبان کسی که به تعبیر خود او هر چه در همین ابیات هر چه پس از بدحالی پیشین دارد ، از خوش اقبالی بعد از این ارادت به ساحت مولی علی است: ای پس از سوء القضا، حسن الفضا (که ظاهرا ناشی از تاثیر شمس تبریز است): ای علی که جمله عقل و دیده ای! شمه ای واگو از آن چه دیده ای تیغ ظلمت جان ما را چاک کرد آب علمت خاک ما را پاک کرد بازگو دانم که این اسرار هوست زان که بی شمشیر کشتن کار اوست بازگو ای باز عرش خوش شکار! تا چه دیدی این زمان از کردگار چشم تو ادراک غیب آموخته چشم های حاضران بردوخته راز بگشا ای علی مرتضی! ای پس از سوء القضا حسن القضا! یا تو واگو آنچه عقلت یافته است یا بگویم آنچه بر من تافته است ( قابل تامل) از تو بر من تافت پنهان چون کنی (از توست هر چه دارم) بی زمان چون ماه پرتو می زنی ماه بی گفتن چو باشد رهنما چون بگوید شد ضیا اندر ضیا باز گو ای باز پر افروخته با شه و با ساعدش آموخته باز گوی باز عنقاگیر شاه ای سپاه اشکن به خودنی با سپاه امت و حدی یکی و صدهزار بازگو ای بنده بازت را شکار در محل قهر، این رحمت زچیست؟ اژدها را دست دادن راه کیست؟ و سپس او را مبرا از تلاش برای ریاست و البته شایسته آن می شمرد: آن که تن را بدین سان پی کند حرص و میری و خلافت کی کند؟ زان به ظاهر کو شد اندر جاه و حکم تا امیران را نماید راه و حکم تا امیری را دهد جانی دگر تا دهد نخل خلافت را ثمر. ثالثا: در ماجرای شهادت او بدست ابن ملجم هم مولوی نظرش به طرح کرامت علوی است و از بیان خود مولی شیوه بزرگوارانه او با قاتل را تصویر می کند که توصیه ها، وصایا و سفارشهای مولی علی درباره قاتلشان در تعابیر شیعی هم این تعابیر حاکی از رأفت و حتی امکان گذشت شخص ایشان در صورت زنده ماندن را می رساند (که البته حداقل بعلت تفاوت حالت حیات و ممات ایشان، قیاس آن با عمل حضرت مجتبی (ع) موردی ندارد و بعلاوه مولی علی در مورد حق مستقل شخص خود و امام مجتبی در مورد حق منتقل شده بعنوان وصی در باره اجحاف به دیگری (پدرشان) و با شرایط متفاوت از این حیث تصمیم می گرفتند والسلام