در پیوند با چهارشنبه سوری دستکی از شاهنامه دادم////افزون بر شاهنامه نسک کهن دیگری نامی از جشنی در چهارشنبه برده است : * نسک «تاریخ بخارا» نوشته ابوبکر محمد بن جعفر نَرشَخی (۳۵۸- ۲۸۶ ق) است .این نسک بسیار پراوازه و نامدارست و هتا به نام «مزارات بخارا» شناخته میشود در آن نمارشی به چهارشنبه سوری شده: «و چون امیر منصور بن نوح به مُلک بنشست، اندر ماه شوال سال سیصد و پنجاه، به جوی مولیان، فرمود تا آن سرای را دیگر بار عمارت کردند و هر چه هلاک و ضایع شده بود بهتر از آن به حاصل کردند. آنگاه امیر به سرای بنشست و هنوز سال تمام نشده بود که چون شبِ سوری چنانکه عادت قدیم است، آتشی عظیم افروختند. پاره‌ای از آن بجست و سقف سرای در گرفت و دیگر باره جمله سرای بسوخت.” *در این نوشتار شایدآشکارا به زمان برگزاری جشن , نمارشی نشده ، ولی گزاره ی «هنوز سال تمام نشده بود» و «شب سوری» به شیوه ایی نمارش به جشن چارشنبه‌ سوری دارد. *باز به شاهنامه برمیگردیم ,افزون بر داستان یاوش نمارش دیگری در شاهنامه هست که اشکارا نام چهارشنبه را اورده انجایی که در داستان بهرام چوبینه با «پَـرموده» پسر ساوه‌شاه آمده است که هنگامی که هر دو سپاه آماده رزم بودند، ستاره‌شناسی بهرام را اندرزمی‌دهد که: ستاره‌شمر گفت بهرام را/ که در «چارشنبه» مزن کام را. اگر زین بپیچی گزند آیدت/ همه کار ناسودمند آیدت. یکی باغ بُـد در میان سپاه/ از این روی و زان روی بُـد رزم‌گاه. بشد «چارشنبه» هم از بامداد/ بدان باغ که امروز باشیم شاد. ببردند پر مایه گستردنی/ می و رود و رامشگر و خوردنی. . . . ز جیحون همی آتش افروختند/ زمین و هوا را همی سوختند. *به 2 نکته باید پروا داشته باشی:1-در سراسر شاهنامه به نام 2 روز هفته ((یکشنبه و چهارشنبه)) نمارش شده که این نشان میدهد ,هفته که هیچ, نام گذاری هفتگی نیز وجود داشته است( ان هم در زمان ساسانیان) . 2-در همین داستان بهرام چوبینه ,که ریشه و بنیانش به زمان ساسانی باز میگرده, اشکارا و روشن نام جشن چهارشنبه اورده شده و به وارونه ی نوشته ی شما ,نیاکان ما نه تنها این روز را که بلکه روزهای دیگری بدشگون و بداختر نمیدانستند و به جشن و پایکوبی سرگرم بودند. پاینده باد ایران