جنگ و جدل در خصوص چنین مواردی به گمانم راه گشای نخواهد بودفبی تردید در منابع دستبردها شده است و افراد در تاریخ نگاری گوی سبقت از یکدیگر ربوده اند. اگر بتوان از نحله ها و تاریخ معاصر با وجود تمام منابع موجود به درستی سخن گفت که امکانش نیست ،نمی توان به همین سادگی از تاریخ ایران باستان در آستانه حمله اعراب بادیه نشین سخن گفت.کوتاه سخن اینکه به قول استاد فقید دکتر زرین کوب ،هر که تاریخ می نگارد از دو حال خارج نیست یا از آن خوش دارد و یا آنکه آن را بد می دارد.تاریه بشر از آن اندازه ممیزی و دخل و تصرف برخوردار است که نمی توان به آن اعتماد داشت حتی اگر منابع حکم دست اول را داشته باشد ،از سوی دیگر اندیشه ای که خود را مروج عدالت می داست خود پس از تسخیر مروج کوته فکری و خشم و قساوت و نظام طبقاتی شد.بنابراین در نگارش تاریخ تایید یکی نشان از رد دیگری نیست اما باید توجه داشت بدون عشق به میهن و تاریخ هر چند روزگارهای سخت آن بیش از رزوهای خوشش بوده،نه به مفهوم یکسو نگری و ملایت پرستی صرف بلکه نشان از این دارد که جرم خودی بیش از بیگانه و جرم بیگانه قابل گذشت نیست.