خصومت ابن تیمیه زمانی بروز می‌کند که با اهل بیت پیامبر، خصوصاً حضرت علی (علیه‌السلام) عناد و دشمنی دیرینه‌اش را نشان می‌دهد و این بر همگان روشن و مبرهن است، چرا که هر جا سخن از اهل بیت پیامبر و علی (علیه‌السلام) باشد، بلافاصله موضع‌گیری می‌کند و عقاید و افکار باطل خود را بیان می‌دارد، مثلاً او نه‌تنها علناً دشمنی خود را نسبت به حضرت آشکار می‌سازد، بلکه از روی قصد و تعمد، از قاتل آن حضرت دفاع می‌کند، در حالی‌که پیامبر اکرم نسبت به قاتل حضرت علی (علیه‌السلام) طبق آن‌چه در کتب اهل سنت آمده، سخنانی فرمودند که ابن‌تیمیه یا ندیده و نشنیده و یا آگاه به آن بوده، اما خود را به تغافل می‌زند! آن وقت چطور خود را عالم اهل سنت و جماعت می‌داند!؟ والله العالم.
او در کتاب خود می‌نویسد: «آن کسی‌که علی را کشت، اهل نماز و روزه، و خواندن قرآن بود. اعتقاد داشت که کشتن علی، مورد رضایت خدا و پیامبر است و او نیز این کار را برای کسب محبت خدا و رسولش انجام می‌دهد...»[1] و در همین کتاب از قاتل حضرت علی (علیه‌السلام) دفاع دیگری می‌کند و می‌نویسد: «علی بن ابی‌طالب توسط یکی از خوارج به نام ابن ملجم مرادی کشته شد، در حالی‌که او عابدترین انسان‌ها و دارای مقام علمی بود.»[2]
در این دو عبارت وارده، ابن‌تیمیه در کتاب خود از قاتل حضرت علی (علیه‌السلام) تعریف و تمجید می‌کند، و او را با بهترین صفات اخلاقی و انسانی می‌ستاید و این در حالی است که پیامبر اکرم، قاتل حضرت علی (علیه‌السلام) را جزء شقی‌ترین انسان‌ها و حتی در ردیف پی‌کننده شتر قوم ثمود می‌داند. بزرگان اهل سنت مانند متقی هندی، ابویعلی، ابن‌عساکر و طبری و ... در کتاب‌هایشان، این روایت را آورده‌اند که: «امیر مؤمنان به بیماری سختی مبتلا شد و به حدّی لاغر و نحیف گردید که بر حال او نگران شدیم، ... وقتی عافیت یافت، به او گفتیم از حالتی که به شما دست داده بود، ترسیدیم. حضرت فرمود: ولی من هیچ نترسیدم؛ چرا که پیامبر راست‌گویی که سخنانش مورد تأیید خداوند است، به من خبر داد که من از دنیا نمی‌روم، مگر آن‌که بر این‌جا - در حالی‌که به جلوی سر مبارک خود اشاره می‌کرد- ضربتی وارد می‌گردد و محاسنم به خون سرم رنگین می‌شود. مرا شقی‌ترین انسان‌های امت به شهادت می‌رساند و نیز پیامبر به من فرمود: یا علی! شقی‌ترین فرد از این امت، تو را از پای درمی‌آورد. همان‌گونه که شقی‌ترین فرزندان فلان قبیله ثمود، شتر حضرت صالح را پی کرد.»[3]
اما جای بسی تعجب است که همین ابن تیمیه، وقتی که نوبت به قاتلان عثمان می‌رسد، این‌چنین می‌گوید: «عثمان توسط گروهی اندک که همگی ظالم و طاغی بودند، کشته شد و تمام کسانی‌که در قتل عثمان تلاش کردند، در اجتهاد خود به خطا رفته و ظالم و سرکش و متجاوز به حدود الهی بودند...»[4]
در نتیجه می‌بینیم که این ناصبی، چقدر عناد و کینه درونی، نسبت به حضرت علی (علیه‌السلام) داشته که این‌گونه مطلب می‌نویسد، او به حداقلی و مساوات بین دو خلیفه که به دست قاتل و یا قاتلان کشته شدند هم در گفتار خود اکتفاء نکرد و دشمنی خود را این‌گونه آشکار می‌کند و این چیزی نیست، جز این‌که در قلب او مرض است و خداوند هم مرضش را زیادتر می‌کند.
فاعتبروا یا اولی الابصار

پی‌نوشت:

[1]. «والذی قتل علیّاً کان یصلی و یصوم و یقرأ القرآن، و قتله معتقداً انّ الله و رسوله یحبّ قتل علی، و فعل ذلک محبّه الله و رسوله فی زعمه...» منهاج السنه النبویه، ابن تیمیه، موسسه قرطبه، قاهره، مصر، ج7 ص153.
[2]. «و لهذا قتله واحد منهم و هو عبدالرحمن ابن ملجم المرادی مع کونه کان من اعبد الناس و اهل العلم.» همان، ج5 47.
[3]. «حدثنا عبیدالله... قال مرض علی بن ابیطالب مرضاً شدیداً حتی أدنف و خفنا علیه... قد کنّا نخاف علیک قال علی-ع- لکنّی لم أحف علی نفسی أخبرنی الصادق المصدّق انّی أموت حتی أضرب علی هذه و أشار الی مقدّم رأسه الایسر... و قال لی یقتلک أشقی هذه الامّه کما عقر ناقه الله أشقی بنی فلان من ثمود...» کنزالعمال، متقی هندی، موسسه الرساله، بیروت، لبنان، ج13 ص83 حدیث36571.
مسند، ابی یعلی، دار المأمون للتراث، دمشق، سوریه، ج1 ص430 حدیث569. جهت مشاهده تصویر کتاب کلیک کنید.
[4]. «فانّه لم یقتله الاّ طائفه قلیله باغیه ظالمه... و الساعون فی قتله فکلهم مخطئون بل ظالمون باغون معتدون...» منهاج السنه النبویه، ابن تیمیه، موسسه قرطبه، قاهره، مصر، ج6 ص296-297.