اعتقادات
کفر فقهی در مقابل واژه اسلام قرار می‌گیرد که در این صورت تکفیر فقهی عبارت است انکار یکی از مسائلی که باعث خروج از دایره اسلام شود. مثل اینکه كسى برای خداوند در خالقیت شریک قرار دهد، خدا را انكار نمايد، به خداوند نسبت صاحب فرزند دهد، انکار نبوت پیامبر نماید، مرتكب اين موارد از دايره اسلام خارج شده و در جرگه مرتد قرار گرفته و كافر شمرده مى‌شود.
یکی از فضائل امیرالمؤمنین (علیه السلام) روایتی است که پیامبر خدا (صلی الله علیه و آله) فرمود: «تمام درب‌های رو به مسجد را ببندید جز درب خانه علی (علیه السلام) و اين امر خداست.» این فضیلتی است که ابن تیمیه آن را ساخته علمای شیعه می‌داند و حال آنکه در منابع مهم اهل سنت از جمله سنن نسائی و فتح الباری شرح صحیح بخاری و... نقل شده است.
سخنان محمد بن عبدالوهاب در زمینه مشرک قلمداد کردن مسلمانان، مخالف آیات و روایات، می‌باشد چون مشرکان با اعتقاد به الوهیت یا ربوبیت بت‌ها نسبت به آن‌ها، تواضع و خشوع کرده و طلب حاجت می‌کردند. آن‌ها بت‌ها را در عرض خدا شریک، قرار می‌دادند. به همین جهت قرآن آنان را مشرک و کافر معرفی می‌کند. در حالیکه مذاهب اسلامی چنین نیستند.
روش حاکم برای شناخت معارف و معتقدات دینی در میان وهابیت، روش نقل‌گرایی است و تنها آن را مشروع می‌دانند و با متکلمان و کسانی که از روش‌های عقلی برای رسیدن به مبانی کلامی استفاده می‌کنند، نیز مخالف هستند. ابن تیمیه و به پیروی از او وهابیان برای عقل، استقلالی قائل نیستند بلکه معتقدند عقل به همراه و به کمک نقل، حجت است.
وهابیت با تفرقه بین مسلمانان جاده دشمنی استکبار و استعمار را صاف می کند؛ درحالیکه تفرقه خلاف قرآن است. قرآن تنها راه سعادت مؤمنین را چنگ به ریسمان الهی و دوری از تفرقه معرفی می کند. لذا علمای اسلام باید فرق مختلف اسلامی را از تفرقه مذهبی دور کنند و زیر لوای قرآن و سنت نبوی امت اسلامی را به سعادت دنیوی و اخروی برسانند.
چهار خطای راهبردی و استراتژیک وهابیت که با تکیه بر آن‌ها مسلمانان را متهم به شرک و کفر می کنند، از این قرار است: نخست، برداشت غلط از آیاتی که واژه دعا و یا مشتقات آن استعمال شده، دوم، خطا در تعیین مصادیق عبادت، سوم، مقایسه اعمال مسلمانان با مشرکان و چهارم، تکیه بر احیاء و حاضرین در مشروعیت توسل و استغاثه.
از آنجا که افکار و گفتار وهابیت، برگرفته از تعالیم الهی، معارف اسلامی و عقلانیت نمی‌باشد، تناقض در آن به صراحت قابل مشاهده است. به عنوان مثال رئیس وهابیت از سویی تصریح می‌کند که اجتهاد علما، خالی از اشکال و صحیح می‌باشد و عمل بر طبق آن مجاز است و از سویی دیگر همین علما و کسانی که از ایشان تبعیت می‌کنند را تکفیر می‌کند.
سنت الهى بر این جارى است که مسبّبات را همیشه از طریق اسبابش فراهم مىآورد. و از آنجا که انبیاء و صالحان، بندگان مطیع خدا بوده و نیز راهنمایان بشر به سوی سعادت هستند، خداوند می‌خواهد بعضی از خیرات و برکات را از طریق وجود و آثار ایشان به مردم برساند، تا مردم با طلب خیر الهی و تبرک به ایشان، و مشاهده آثار آن در زندگی خود، اعتماد و ایمان بیشتری به آنان یابند.
در منطق شیعه، خلافت همچون نبوت، منصبی الهی و برگزیده از سوی خداست که پذیرش یا عدم پذیرش آن از سوی مردم، تاثیری در حقیقت و ماهیت آن نداشته و تنها مردم با پذیرش آن، راه را برای سعادت و نیک‌بختی خود فراهم می‌سازند. در این بینش اگر مردم حکم خدا را پذیرفتند و گردن نهادند، امام به ظاهر و باطن، خلیفه گردیده و زمینه برای انجام وظایفش فراهم می‌گردد.
وهابیون، تبرک به آثار اولیاء الهی را شرک پنداشتهاند، لیکن آنان درباره تبرک به پرده‌ی کعبه، چه می‌گویند؟ که هر ساله تعویض مى‌شود، و پرده سال قبل را قطعه قطعه مىکنند و با تشریفات خاص به عنوان احترام، به کشور‌های دیگر و سفراى آنان هدیه مى‌دهند. آیا این عمل، چیزى غیر از تبرّک است!؟ آیا این عمل شرک است!؟ پس چرا وهابیون از آن نهى نمیکنند!؟
پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) خبر از فتنه و قتل و غارت بلاد مسلمین توسط گروهی از منطقه نجد را داده است. با توجه به اینکه وهابیت از منطقه نجد خروج کرده و همه مخالفین خود را مشرک و کافر می‌نامد و در بلاد مسلمین قتل و غارت کرده است مصداق حزب شیطان بوده و مشمول روایتی می‌باشد که خاتم الانبیاء حضرت محمد (صلی الله علیه و آله) فرموده است.
فرقه وهابیت در پی کسب مقبولیت در میان مسلمانان می‌باشد ولیکن در این راه از روش‌های غیر صحیح استفاده می‌کند. این فرقه با متهم کردن دیگر گروه‌های اسلامی و به خصوص اهل‌سنت به ارتداد، گمراهی و کفر به دنبال معرفی خود به عنوان منادی اسلام ناب است و در این راه حتی آثار اسلامی در مکه و بارگاه‌های بزرگان دین را در مدینه تخریب کردند.
وهابیت با تمام مسلمانان بخصوص اهل‌سنت سر دشمنی و خصومت دارد. خصومت‌ورزی وهابیان با اهل‌سنت در مواجهه کامل آنان با مذاهب رسمی اهل‌سنت آشکار می‌شود. وهابیان با منسوب کردن مذاهب به سلاطین نه تنها تقلید از مذاهب اربعه(چهارگانه) اهل‌سنت را حرام می‌دانند بلکه آن را کفر و شرک می‌پندارند و عالمان اهل‌سنت را گمراه می‌خوانند.
وهابیت با استناد به برخی از خطبه‌های نهج‌البلاغه، در ردّ ادلّه شیعه بر خلافت امیرمؤمنان و به عنوان دلیلی بر خلافت ابوبکر استفاده کرده حال ما از آنان می‌پرسیم اگر بنا به استناد خطبه‌های نهج‌البلاغه است، چرا برای فرازهایی از امیرمؤمنان در نهج‌البلاغه که با روشن‌ترین تعبیرات، عملکرد خلفای پیش از خود را زیر سؤال برده پاسخی ندارند؟