بسم الله الرحمن الرحیم

و اَذِّنْ فی الناس بالحج یَأتوكَ رِجالاً و علی كُلِّ ضامِرٍ یَأتینَ من كُلِ فَجٍّ عمیق. لِیَشهدوا منافِعَ لَهُمْ یَذْكُروا اسْمَ اللهِ فی ایّامٍ معلومات علی ما رَزَقَهُمْ مِنْ بهیمة الانعام فكلوا مِنها و اَطْعِموا البائِسَ الفقیر»(آیه 27 و 28 سوره مبارکه  حج)

«اعلام كن كه مردم با پای پیاده به حج بیایند و بر شتران سوار شوند و از راههای دور بیایند تا منافعی كه برای جامعة اسلامی در حج است مشاهده كنند و به ذكر خدا و یاد خدا مشغول باشند.» 

*شگفت انگیزترین حكمتی كه در حج مشهود است، احساس وحدت و همبستگی است كه در حد اعلای مفهوم انسانیت، به بركت اسلام، به وجود می آید عالم و جاهل، كوچك و بزرگ، زن و مرد، سیاه و سفید با جدی ترین حیات، در كنار یك«كانون» و بر اساس یك «قانون» می جوشند و می خروشند می روند، می دوند، می نشیند و برمی خیزند. و این خیزش و خروش و رفت و بازگشت و چرخیدن و گردیدن همه در یك جهت و در یك خط و در یك مدار و بر یك محور است و او«الله» است و «الله»، «اكبر» است.( نهج البلاغه، شرح و توضیح علامه محمد تقی جعفری ـ رحمة الله علیه ـ  جلد دوم، ص227 (

*درتفسیر نور آقای قرائتی اینگونه آمده که:گفتیم كه مهترین ابعاد فلسفة حج؛ زنده نگاه داشتن خاطرات و خدمات پیامبرانی هم چون ابراهیم ـ علیه السّلام ـ و اسماعیل ـ علیه السّلام ـ و رسول خدا ـ صلّی الله علیه و آله ـ است و حج، مركز اجتماعات بین المللی مسلمین است و هم چنین پشتوانه ای اقتصاد مسلمین و ایجاد اشتغال برای ده ها هزار مسلمان است و حج بهترین فرصت و زمان برای توبه، یاد مرگ و معاد از همه چیز بریدن و صحرای عرفات و مشعر را دیدن و در انتظار جمهوری موعود «عج» نشستن است.)  تفسیر نور، تهران 1381 ش، جلد 8، ص35 (

بااشاره به گفته بها الله در کتاب اقدس که کتاب مقدس بهاییت می باشد قضاوت را به اختیار شما می گزاریم:

این عبادت به شرط استطاعت جسمی و مالی است وبا زیارت منزل سید علی محمد باب در شیراز ویا منزل میرزا حسین علی نوری در بغداد محقق می شود.

* بها الله در بند 33 اقدس آورده که:این مسافرت بر مردان واجب است و زنان (که نیمی از جامعه هستند)معاف شده اند،این حج ،موقع و فصل معینی ندارد و در دو مکان انجام می شود.

به نظر شما این حج نمایشی از قدرت یک دین و تجلی وحدت است یا حج ابراهیمی اسلام،قضاوت با شما

  و  اما  فلسفه کلی حج از چند بعد مهم آن:

. بعد اخلاقی حج:
مهمترین فلسفة حج همان دگرگونی اخلاقی است كه در انسانها به وجود می آورد، مراسم «احرام» انسان را به طور كلی از تعنیات مادی و امتیازات ظاهری و لباس های رنگارنگ و زر و زیور بیرون می برد، و با تحریم لذائذ و پرداختن به خودسازی كه از وظائف محرم است او را از جهان ماده جدا كرده و در عالمی از نور و روحانیت و صفا فرو می برد و آنها را كه در حال عادی بار سنگین امتیازات موهوم و درجه ها و مدالها را بر دوش خود احساس می كنند یك مرتبه سبكبار و راحت و آسوده می كند.

بعد سیاسی حج:
روح عبادت، توجه به خدا، و روح سیاست، توجه به خلق است، این دو در حج آن چنان به هم آمیخته اند كه تار و پود یكپارچه! حج عامل موثری برای وحدت صفوف مسلمانان است و حج عامل مبارزه با تعصبات ملی و نژاد پرستی و محدود نشدن در حصار مرزهای جغرافیایی است و وسیله ای است برای انتقال اخبار سیاسی كشورهای اسلامی از هر نقطه به نقطة دیگر.
و بالاخره حج، عامل موثری است برای شكستن زنجیرهای اسارت و استعمار و آزاد ساختن مسلمین.

بعد فرهنگی حج:
ارتباط قشرهای مسلمانان در ایام حج می تواند به عنوان مؤثرترین عامل مبادلة فرهنگی و انتقال فكرها درآید. مخصوصاً با توجه به این كه اجتماع شكوهمند حج، نمایندة طبیعی و واقعی همة قشرهای مسلمانان جهان است(چرا كه در انتخاب افراد برای رفتن به زیارت خانه خدا هیچ عامل مصنوعی موثر نیست و زوار كعبه از میان تمام گروهها، نژادها، زبان هایی كه مسلمانان به آن تكلم می كنند برخاسته و در آنجا جمع می شوند.) لذا در روایات اسلامی می خوانیم؛ یكی از فوائد و فلسفة حج نشر اخبار آثار رسول خدا ـ صلّی الله علیه و آله ـ به تمام جهان اسلامی است.[ [6] . استاد مكارم شیرازی، تفسیر نمونه، ناشر، انتشارات دارالكتب الاسلامیه تهران 1374 ش، جلد 14، ص 79، ص 80.]

بعد اقتصادی حج:
برخلاف آنچه بعضی فكر می كنند، استفاده از كنگرة عظیم حج برای تقویت پایه های اقتصادی كشورهای اسلامی نه تنها با روح حج منافات ندارد بلكه طبق روایات اسلامی یكی از فلسفة آن را تشكیل می دهد. چه مانعی دارد مسلمانان در آن اجتماع بزرگ،‌ پا به یك بازار مشترك اسلامی را بگذارند و زمینه های مبادلاتی و تجاری را در میان خود به گونه ای فراهم سازند كه نه منافعشان به جیب دشمنانشان بریزد و نه اقتصادشان وابسته به اجانب باشد، كه این دنیا پرستی نیست، عین عبادت است و جهاد.[ استاد مكارم شیرازی، تفسیر نمونه، ناشر، انتشارات دارالكتب الاسلامیه تهران 1374 ش، جلد 14، ص 79، ص 80.]