پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ مبلّغان بهائی در پاسخ به این‌که چرا دوره‌ی (به اصطلاح) دیانت باب کم بود، مدعی شدند: «در احاديث اسلامی صريحاً ذکر شده که دوره‌ی ديانت بابی (ظهور قائم موعود) 5 يا 7 يا 9 سال، و به تعبيری ديگر 19 سال می‌باشد...».[1]
اما این ادعای مبلّغان بهائی در حالیست که:
اولاً: اگر در احادیث اسلامی، صریحاً سخن از دوره‌ی دیانت پنج، هفت، یا نُه ساله‌ی بابی و سپس آغار دیانت بهائی به میان آمده، چرا نویسندگان بهائی، یکی از این اسناد و مدارک را رو نمی‌کنند تا دلیلی بر حقانیت‌شان باشد؟! آیا غیر از این است که بهائیان اگر چنین اسنادی بیابند، آن را در بوق و کرنا خواهند کرد تا مدرکی بر حقانیت خود داشته باشند؟!
ثانیاً: اگر منظور مبلّغان بهائی، تاریخ‌هایی است که در روایات برای شهادت یا رحلت امام زمان (عجّل الله تعالی فرجه الشریف) ذکر شده است؛ باید گفت این هم با ادعای آنان هم‌خوانی ندارد. چرا که در روایات از پنج سال، تا سیصد و نُه سال، تاریخ‌هایی است که برای شهادت یا رحلت حضرت قائم (عجّل الله تعالی فرجه الشریف) ذکر شده است.[2] این در حالیست که به اعتراف منابع بهائی، حسینعلی نوری تنها دو سال پس از به هلاکت رسیدن علی‌محمد شیرازی، ادعای وحی مستقیم برای خود را مطرح کرده است.

پی‌نوشت:
[1]. به نقل از کانال‌ها تلگرامی تبلیغی بهائیت.
[2]. ر.ک: آیت‌الله مکارم شیرازی، حکومت جهانی مهدی (عجّل الله تعالی فرجه الشریف)، قم: انتشارات نسل جوان، چاپ پنجم، 1386 ش، ص 281.