پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ از ویژگی‌های حضرت مهدی (عجل الله تعالی فرجه الشریف) لقب با وقار و پرافتخار خاتم الاوصیاء است؛ چرا که ایشان همانند حضرت محمد (صلوات الله علیه و آله و سلم) که آخرین پیامبر بود، آخرین وصی است.
برای مثال به روایت اسماعیل نوبختی اشاره می‌کنیم که اینگونه آورده است: «بر حضرت عسکری (علیه السلام) وارد شدم و در همان کسالت و ناراحتی از دنیا رفت ... پس فرزند حضرت، او را وضو داد؛ امام عسکری (علیه السلام) به وی فرمود: «فانت صاحب‌الزمان و انت المهدی و انت حجّت الله فی ارضه و انت ولدی و وصیی... و انت خاتم الاوصیاء الائمة الطاهرین... [1] تو صاحب‌الزمانی و تویی مهدی و تویی حجت خدا در زمین و تویی فرزند و وصی من و تویی خاتم اوصیاء ائمه طاهرین». ابن عربی در فتوحات مکیه می‌گوید: «از آنجا که احکام شریعت محمدی (صلی الله علیه و آله) با احکام دیگر شرایع و انبیا فرق دارد... و با آمدن او شریعت ختم شده است، آن حضرت این استحقاق را دارد که ولایت خاصه‌اش نیز ختم داشته باشد که این خاتم الاوصیا، نامش مطابق نام حضرت محمد (صلوات الله علیه و آله و سلم) و اخلاقش در برگیرنده‌ی اخلاق آن حضرت باشد. او همان کسی است که مهدی نام دارد. معروف و منتظر است و از عترت و سلاله‌ی پیامبر است».[2]
علی محمد شیرازی، معروف به باب، در طول حیات کوتاه خویش ادعاهای گزاف و فراوانی داشت، من جمله اینکه ادعای بابیت،[3] مهدویت، نبوت و خدایی کرد؛ اما همین‌که با مخالفت علما، بزرگان شیعه و حکام وقت روبرو می‌شد، دست از این ادعاها بر‌می‌داشت و در ظاهر توبه می‌کرد. به عنوان نمونه وی در یکی از عبارات خود آورده است: «به من تهمت زده‌اند که ادعای وحی، امامت، پیامبری و بابیت نموده‌ام. لعنت خدا برایشان و خدا آنها را به خاطر این تهمت‌ها بکشد، بدانید که بعد از حضرت محمد (صلوات الله علیه و آله و سلم) پیامبری نخواهد آمد و امام دوازدهم نیز محمد بن الحسن العسکری بود و غیر از چهار نایب خاص، هیچ فرد و انسانی باب امام نمی‌باشد. خدایا از این نسبت‌ها که به من داده‌اند، بیزارم».[4]
شاهد ما بر صوری بودن توبه‌ی وی، کلام حسینعلی نوری است که وی به صراحت نوشته است: «با اینکه همه با او [باب] مخالف بودند، از احدی خوف ننموده و ادعای خود را فرمود».[5]

پی‌نوشت:
[1]. شیخ حر عاملی، اثبات الهداة، بیروت: موسسه الاعلمی للمطبوعات، ج ، ص ۵۰۹.
[2]. ابن عربی، فتوحات مکیه، قاهره، ج ۱۲، ص ۱۲۷.
[3]. برای آشنایی بیشتر بنگرید به مقاله‌ی: بابیت اولین ادعای علی محمد باب
[4]. علی محمد باب، اسرار آلاثار، ج1، ص۱۸۱.
[5]. میرزا حسینعلی نوری، ایقان، ص ۱۷۹ و ۱۹۹.