صفات خداوند
وهابیان در بسیاری از مسائل، با مسلمانان مخالفت کرده‌اند، آنان عقاید متناقض دارند؛ ازجمله آن عقاید، صفات خداوند است. آنان از طرفی می‌گویند، عقل در آن راهی ندارد؛ برخی مواقع می‌گویند عقل به طور اجمالی درک می‌کند چه صفتی برای خدا واجب و چه صفتی ممتنع بوده؛ مثلاً صفات نقص بر خداوند محال است. آنها گاهی صفات نقص را بر خدا می‌پذیرند و می‌گویند عقل از درک آن عاجز است.
ابن‌میمون توصیف خداوند به اوصاف را با وحدانیت او در تناقض می داند. البته این اشکال ابن میمون در صورتی وارد است که صفات خدا را زائد بر ذات خداوند بدانیم اما اگر صفات خداوند را عین ذات او بدانیم این اشکال وارد نیست.
بن عثیمین مدعی شده است که تأویل صفات خبریه، تحریف آیات و روایات محسوب می‌شود؛ ازهمین‌رو با توجه به این‌که تاویل کنندگان برای تاویل خود، دلایل متقن و محکمی داشته‌اند و تغییری در معنای صفات خبریه ایجاد نمی‌کنند، نمی‌توان تاویل را تحریف قرآن و سنت به‌حساب آورد.
احترام به آرای مخالفان عالمان دیگر فرق اسلامی برخاسته از متن دین اسلام است. این ادب در باب صفات خبری خداوند از سوی عالمان اهل‌سنت انجام شده و این در حالی است که وهابیت در این مبحث خلاف مشی اسلام را پی گرفته و اهل‌سنت را خارج از دایره سنی‌گرایی می‌خواند.
متاسفانه روایاتی در کتب عامه به چشم می‌خورد که نشان از غفلت خداوند در پاره‌ای از موارد دارد . در صورت پذیرفان چنین روایاتی، سئوالات لاینحل دیگری بروز می‌کند که بدون جواب خواهد ماند.
اعتقاد به جسمانیت خداوند موضوعی است که بدون در نظر گرفتن پیامدهای منفی آن از سوی بعضی فرقه هایی که خود را منسوب به اسلام می‌دانند نشر می‌شود.
ابن تیمیه حرانی سرسلسله وهابیت وجود بعضی از اعضای بدن انسان را برای خداوند کمال دانسته و بعضی دیگر را برای خداوند نقص می‌داند!
وهابیت و فرقه‌های نظیر آن در اعتقاد به جسمانیت خداوند تمسک به ظاهر بعضی از آیات قرآن مجید می‌نمایند که تمسک به بعض دیگر از آن آیات را هتک حرمت به خود می‌دانند.
موضوع اعتقادات اساسی‌ترین رکن در پذیرش و قبول هرچیزی مخصوصا در حوزه دین می‌باشد؛ از این رو در پرستش و اعتقاد به خداوند مسئله اول این است که ما باید اعتقاد به کدام خداوند را داشته باشیم؟ آیا خداوندی که نسبت به بعضی از امور نادان و جاهل باشد را می‌توان معبود خود قرار داد؟ متاسفانه وهابیت چنین خدایی را معبود خویش قرار داده و در مسیر باطل قرار گرفتند.
خداوند به عنوان خالق و ایجاد کننده جهان هستی بر آن اشراف داشته و بر آن استیلا دارد. و این همان معنایی است که عقلا با توجه به صفات باریتعالی از آن می‌فهمند. اعتقاد به جز این در واقع خداوند را در حد یک موجود مادی پایین آوردن و برای او حد و مرز قائل شدن است که با ذات احدیت او تناسب و سازگاری ندارد.