پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ عبدالحمید در سخنان خود مدعی شد که مردم از احزاب سیاسی ایران عبور کردند و به هیچ کدام رأی نمی‌دهند. وی گفت: «مسئولان محترم! سیاست‌های گذشته جواب نداده‌؛ بر این سیاست‌ها اصرار نکنید، بلکه این سیاست‌ها را تغییر بدهید. این روزها شنیده می‌شود که عده‌ای از اصلاح‌طلبان قصد دارند وارد انتخابات بشوند. بنده به اصلاح‌طلبان و اصول‌گرایان می‌گویم که مردم ایران از شما عبور کرده‌اند، زیرا شما نمی‌دانید که بر سر مردم ایران چه می‌گذرد. ... در دنیا مرسوم است که رؤسای جمهور و وزرا و مدیران وقتی مردم آنها را نمی‌خواهند، استعفا می‌دهند. صحبت بنده این است که مسئولان، خود را در اختیار مردم بگذارند و در صف و در کنار مردم بنشینند و به نفع مردم فکر کنند».[1]

عبدالحمید در این گفتار خود، در ادامه مخالفتش با نظام اسلامی و ادعای ناکارآمدی چهل ساله نظام، تمام احزاب سیاسی را افرادی بدون راهکار و غیر مدیر لقب داد. وی که در دوره‌های گذشته، با اصلاح‌طلبان رفاقت داشت و از آنان حمایت می‌کرد، در این دوره ریاست‌جمهوری ناچار شد ترفندی در پیش گیرد؛ او حمایت صریح از کاندیدای اصولگرا نکرد، ولی به‌گونه‌ای رفتار کرد که بعد انتخابات بتواند اگر لازم شد خود را مدافع این نامزد قلمداد کند. اکنون که حدود 2 سال از ریاست‌جمهوری گذشته، وی به‌عنوان اینکه سیاست هر دو گروه ناکارآمد است و مردم را درک نمی‌کنند و او به عنوان نماینده مخالفین نظام، که سخن مردم را منعکس می‌کند، به گروه‌های سیاسی گوشزد می‌کند که مردم شما را نمی‌خواهند. در کشورهای دیگر وقتی مردم، مسئولین را نخواهند، آنها استعفا می‌دهند. معنی کلامش این است که دولت منتخب که دو سال از این دوره‌اش مانده، کنار کشیده و به خواست مردم احترام گذارد.

عبدالحمید تنها دوره‌ای که خود را به عنوان مدافع اصولگرایان نشان داده، این گونه وانمود می‌کند که ما هر دو حزب سیاسی را آزمودیم و هیچ کدام سیاستشان مناسب نیست، پس این دولت استعفا دهد؛ در حالی‌که وی حداقل 16 سال مدافع اصلاح‌ طلبان بود و هنوز 2 سال نیست که از فرصت مدیریت اصولگرایان گذشته است. در کشورهای دموکراتیک، غالباً یک دولت، اگر ناکارآمد هم باشد، 4 سال تا 6 سالِ دوره خود را فرصت دارد و در بین دوره، با اعتراض و اغتشاش استعفا نمی‌دهند. مردم نظر خود را در آراء خود در انتخابات نشان می‌دهند و تجمعات اعتراضی غالباً خواست مردم را مشخص نمی‌کند. عبدالحمید از یک طرف، اسلام را با دموکراسی مطابق می‌خواند؛ از طرف دیگر، چندمین مرتبه است که خلاف قواعد دموکراسی، پیشنهاد استعفا به دولت منتخب می‌دهد.

دو ماه قبل، عبدالحمید به صورت عجیبی، از انتخابات ترکیه تمجید کرد و آن را آرمانی، آزاد و نمادی از توسعه‌یافتگی خواند؛[2] در حالی‌که در ترکیه نیز انتخابات، در دو حزب مطرح در جریان بود و نامزد حزب حاکم با نامزد حزب رقیب، در انتخابات به رقابت پرداخت؛ وضعیت اقتصاد چند سال اخیر ترکیه نیز همانند ایران بلکه از جهاتی بدتر از ایران بود. تورم حدود 80 درصدی و کاهش ارزش لیر به مدت چند سال پیاپی،[3] وضعیتی بود که در زمان مدیریت رئیس جمهور فعلی پدید آمده بود، ولی کسی سخن از استعفای دولت و ناکارآمدی آن نزد؛ کسی نگفت مردم از این حزب عبور کرده است؛ بلایی که اردوغان بر سر مخالفین خود در کودتای ۲۵ تیر ۱۳۹۵ آورد، به کسی جرأت اظهار مخالفت نمی‌دهد.

عبدالحمید ترکیه را نماد دموکراسی و آزادی بیان می‌داند و مدعی است کشوری که پس از 10 ماه مخالفت صریح به تمام ارکان نظام، مانعی برای سخنرانی وی ایجاد نکرده، آزادی انتقاد در آن نیست! سخنان وی نشان از کودتایی نرم و تحریم انتخابات با زبانی دیگر دارد.

پی‌نوشت:
[1]. سخنان عبدالحمید در نمازجمعه ۱۶ تیر ۱۴۰۲.
[2]. «تمجید از انتخابات ترکیه با وجود شباهت آن به انتخابات ایران»
[3]. یورونیوز فارسی، «اقتصاد ترکیه؛ تورم لجام گسیخته و سقوط ارزش لیر»، ۱۴ مهر ۱۴۰۱.