پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ پیامبرخوانده‌ی بهائیت بارها خود را خدای جهانیان خوانده و اساس مفهوم یکتاپرستی را در این فرقه، زیر سؤال برده است؛ همچنان که در خصوص ایام زندانی بودن خود گفته است: «إنَّ الَّذی خلق العالم لِنفسه قَد حبسَ فی أخربِ الدیار بما اکتسبت أیدی الظالمین [1]؛ آن‌که جهان را برای خود خلق کرده، در خراب‌ترین مکان‌ها به دست ستمگران زندانی است».
اما مسئله زمانی جالب می‌شود که حسینعلی نوری در تبیین خدایی خود، جای هرگونه شک و تردیدی را برداشته و اساساً اعتقاد به وجود خدای یکتا را انکار می‌کند؛ همچنان که عبدالبهاء به نقل از او آورده است: «کُلُّ الاُلوه مِن رَشحِ أمری تألَهت و کلُّ الرُبوب مِن طفحِ حُکمی تربّت [2]؛ تمام خدایان از ترشح امر من به الهیّت رسیده‌اند و تمام خدایان از ظرف حکم من برای خدایی تربیت شده‌اند».
این در حالیست که به فرموده‌ی قرآن کریم، ادیان الهی با یکدیگر در اصول تفاوتی نداشته و از این حیث، میان آن‌چه بر پیامبر خاتم (صلّی الله علیه و آله) نازل شده، با اصول و معارفی که بر حضرت آدم (علیه السلام) نازل گردیده، تفاوتی وجود ندارد.[3]

پی‌نوشت:
[1]. حسینعلی نوری، مبین، بی‌جا: مؤسسه‌ی ملّی مطبوعات امری، 120 بدیع، ص 229.
[2]. عباس افندی، مکاتیب، بی‌جا: کردستان العلمیه، 1330 ق، ج 2، ص 255.
[3]. قرآن کریم، سوره‌ی مبارکه‌ی شوری، آیه‌ی: 13.