پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ عده ای امروزه خود را ملی گرا و از نژاد آریایی می‌دانند. نژاد خود را برتر از بقیه می‌پندارند، و با این ادعا دیگر نژادها، مانند ترک و عرب و...  را در مراسماتی مانند روز جعلی جهانی کوروش [1] مورد توهین قرار می‌دهند. یکی از افتخارات این افراد، همفکر و همراه بودن فردوسی، سراینده شاهنامه با آنهاست. در حالی که حقیقتی در مورد فردوسی را یا نمی‌دانند یا خود را به ندانستن می‌زنند و آن اینکه شاهنامه را فردوسی برای چه فردی نوشت!
وجه ممیّزه دوران سامانی، احیای مجدد ادبیات فارسی است. آداب و رسوم ایرانی و بالاخص سنت ترجمه عربی به فارسی و بالعکس، به طور قطع هرگز از بین نرفته بود. نام فردوسی خالق کتاب حماسه ملی، شاهنامه، زینت بخش این رنسانس ادبی است. شاهنامه که تالیف آن در سال 1010 میلاد به پایان رسید، در شصت هزار بیت باشکوه و افسانه‌ای، از گذشته ایران تجلیل می‌کند. اما این اثر نشانه‌هایی از دوران دیگر را نیز به دست می‌دهد: فردوسی می‌خواست کتاب خود را به یک ترک، یعنی سلطان محمد غزنوی فاتح، تقدیم کند و بدین جهت یکی از موضوعات اصلی شاهنامه را جنگ ایران و توران زمین تشکیل می‌دهد.[2]

[1]. روز جهانی کورش، حقیقت یا دروغ؟
[2]. اسلام و تمدن اسلامی، آندره میکل، ترجمه حسن فروغی، سال 1381، نشر سمت، صفحه 264