پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ بزرگان صوفیه همواره سیره و روش به‌ظاهر عرفانی خود را مبتنی بر قرآن و شرع مقدس دانسته‌اند. حال آنکه شطح ازجمله سخنانی است که دقیقاً با قرآن و روایات ائمه اطهار (علیهم‌السلام) در تضاد و مخالفت است، کما اینکه باخرزی می‌نویسد: «در لغت و استعمال، شطح سخنی را گویند که ظاهر آن به‌ظاهر شرع راست نبود، اما حالی که آن سخن نتیجه آن است، به‌حق باشد.» (باخرزی، فصوص الاداب ج 2، ص 59)
در حالی صوفیه بر مخالفت داشتن شطح با شرع، اذعان دارند که توقع پذیرش شطح توسط مریدان صوفیه را نیز دارند. حال آنکه شطح را به خاطر مخالفتش با قرآن باید بر دیوار کوبید، زیرا حضرت می‌فرمایند: «آنچه که مخالف سخن پروردگار باشد، باطل است و آن‌را بر دیوار بکوبید.» (حر عاملی، وسائل الشیعه، ج 18، ص 78 و 79)
پی‌نوشت:
باخرزی یحیی، اوراد الاحباب و فصوص الآداب، به کوشش ایرج افشار، انتشارات دانشگاه تهران، چاپ دوم، 1383.
حر عاملی، محمد بن حسن، وسائل الشیعه، نشر موسسه آل البیت، قم، 1375.