4- عَنْهُ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ إِسْمَاعِيلَ بْنِ بَزِيعٍ عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ عُثْمَانَ عَنِ الْحُسَيْنِ بْنِ مِهْرَانَ عَنْ إِسْحَاقَ بْنِ غَالِبٍ عَنْ أَبِى عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ مَنْ سَاءَ خُلُقُهُ عَذَّبَ نَفْسَهُ
اصول كافى جلد 4 صفحه :12 رواية :4
ترجمه :
و نيز فرمود: هر كه خوى او بداست خود را شكنجه دهد.

شــرح :
مـجـلسـى (ره ) گـويـد: زيـرا خودش از خويشتن در رنج است و چون بر آشفتگى و حركات روحـى و جـسـمـى بـه تـن و جـانـش ‍ زيان رساند، و چون غضبش فرو نشيند از كرده خويش پـشـيـمـان گـردد و خـود را سـرزنـش كـنـد، و گـذشـتـه بـدخـوئيـش را غـالبـا مـردم تـحـمـل نـكـنـنـد و او را (در مـقابل بد خوئيش ) آزار كنند، و از او كناره گيرى كنند و در هيچ كـارى او را كـمـك نـكـنـنـد، چون باعث آنها خودش بوده پس گويا خودش خويشتن را شكنجه كرده .
و بايد بدانيكه بسا مقصود از اينخبر و مانند آن تمامى خوهاى بد باشد، مانند كبر و حسد و كينه و نظائر آنها، زيرا تمامى آنها چيزهائى است كه انسان را در مفاسد بزرگ دنيويه اندازند، و در ايمان سستى آورند، و سبب كاهش كردار گردند.