2- عَنْهُ عَنْ أَبِيهِ عَمَّنْ ذَكَرَهُ بَلَغَ بِهِ أَبَا جَعْفَرٍ ع قَالَ بِئْسَ الْعَبْدُ عَبْدٌ لَهُ طَمَعٌ يَقُودُهُ وَ بِئْسَ الْعَبْدُ عَبْدٌ لَهُ رَغْبَةٌ تُذِلُّهُ
اصول كافى جلد 4 صفحه :9 رواية :2

ترجمه :
از امـام بـاقـر (ع ) روايت كنند كه فرمود: چه بد بنده ايست آن بنده كه در او طمعى باشد كـه او را بـكـشـانـد، و چـه بـد بـنـده ايـسـت آن بـنـده كـه در او ميل و رغبتى باشد كه او را خوار كند.

شــرح :
مـجـلسـى (ره ) گـويـد: شـايـد مـقـصـود از طـمـع هـمـان مـيـل دل اسـت كـه آنـچـه در دسـت مـردم اسـت دوسـت دارد و آرزو كـنـد، و مـقـصـود از مـيـل و رغـبـت اظـهـار آن اسـت بـخـواهـش كـردن و خـواسـتـن از مـخـلوق خـدا و كـشـانـدن بـا اول مناسب است چنانچه خوار كردن با دومى مناسب دارد.