حدیث شماره 10

10- أَبـُو عـَلِيٍّ الْأَشـْعـَرِيُّ عـَنْ مـُحـَمَّدِ بـْنِ عـَبـْدِ الْجَبَّارِ عَنِ الْحَسَنِ بْنِ عَلِيِّ بْنِ فَضَّالٍ عَنْ مَنْصُورٍ عَنْ عَمَّارِ بْنِ أَبِي الْيَقْظَانِ عَنْ أَبَانِ بْنِ تَغْلِبَ قَالَ سَأَلْتُ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ ع عَنْ حـَقِّ الْمـُؤْمـِنِ عـَلَى الْمـُؤْمـِنِ قـَالَ فـَقَالَ حَقُّ الْمُؤْمِنِ عَلَى الْمُؤْمِنِ أَعْظَمُ مِنْ ذَلِكَ لَوْ حَدَّثْتُكُمْ لَكَفَرْتُمْ إِنَّ الْمُؤْمِنَ إِذَا خَرَجَ مِنْ قَبْرِهِ خَرَجَ مَعَهُ مِثَالٌ مِنْ قَبْرِهِ يَقُولُ لَهُ أَبْشِرْ بِالْكَرَامَةِ مِنَ اللَّهِ وَ السُّرُورِ فَيَقُولُ لَهُ بَشَّرَكَ اللَّهُ بِخَيْرٍ قَالَ ثُمَّ يَمْضِى مَعَهُ يُبَشِّرُهُ بِمِثْلِ مَا قـَالَ وَ إِذَا مـَرَّ بـِهـَوْلٍ قَالَ لَيْسَ هَذَا لَكَ وَ إِذَا مَرَّ بِخَيْرٍ قَالَ هَذَا لَكَ فَلَا يَزَالُ مَعَهُ يُؤْمِنُهُ مِمَّا يـَخـَافُ وَ يـُبـَشِّرُهُ بـِمـَا يُحِبُّ حَتَّى يَقِفَ مَعَهُ بَيْنَ يَدَيِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ فَإِذَا أَمَرَ بِهِ إِلَى الْجـَنَّةِ قـَالَ لَهُ الْمـِثـَالُ أَبْشِرْ فَإِنَّ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ قَدْ أَمَرَ بِكَ إِلَى الْجَنَّةِ قَالَ فَيَقُولُ مَنْ أَنـْتَ رَحـِمـَكَ اللَّهُ تـُبـَشِّرُنـِى مـِنْ حـِيـنِ خـَرَجـْتُ مـِنْ قـَبـْرِى وَ آنـَسْتَنِى فِى طَرِيقِى وَ خـَبَّرْتـَنـِى عـَنْ رَبِّى قـَالَ فـَيـَقـُولُ أَنـَا السُّرُورُ الَّذِى كـُنـْتَ تُدْخِلُهُ عَلَى إِخْوَانِكَ فِى الدُّنْيَا خُلِقْتُ مِنْهُ لِأُبَشِّرَكَ وَ أُونِسَ وَحْشَتَكَ
مُحَمَّدُ بْنُ يَحْيَى عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنِ ابْنِ فَضَّالٍ مِثْلَهُ
اصول كافى ج : 3 ص : 274 رواية :10

ترجمه روايت شريفه :
ابان ابن تغلب گويد: از امام صادق (ع ) حق مؤمن را بر مؤمن پرسيدم ، فرمود: حق مؤمن بـر مـؤمـن بـزرگـتر از اينهاست ، اگر بشما گويم انكار مى كنيد، چون مؤ من از گورش درآيـد تـمثالى همراه او از گور خارج شود و باو گويد ترا مژده باد به كرامت و سرور از جـانـب خـدا، مـؤمـن گـويـد: خـدا تـرا بـخـيـر مـژده دهـد، سـپـس آن تـمـثـال هـمـراه او رود و او را همچنان مژده دهد: چون به امر هراسناكى گذرد. به او گويد: اين بـراى تـو نـيست و چون به امر خيرى بگذرد گويد: اين از تو است ، همچنين پيوسته با او بـاشـد، و او را از آنـچـه مـى تـرسـد ايـمـنـى و بـه آنچه دوست دارد مژده دهد تا همراه او در بـرابـر خـداى عـزوجـل بـايـسـتـد، سـپـس چـون خـدا بـسـوى بـهـشـتـش فـرمـان دهـد، تـمـثـال بـه او گـويـد: تـرا مـژده بـاد، زيـرا خـداى عـزوجـل دسـتور بهشت برايت صادر فرمود، مؤ من گويد: تو كيستى خدايت رحمت كند كه از هـنـگـامـيـكـه از قـبـر بـيـرون آمـدم هـمـوراه مـرا مـژده دهـى و در مـيـان راه انـيس من بودى و از پـروردگـارم بـه مـن خـبـر دادى ؟ تـمـثال گويد: من آن شادى هستم كه در دنيا ببرادرانت مى رسانيدى ، من از آن شادى آفريده شدم تا ترا مژده دهم و دلدار ترس تو باشم .