9- مـُحَمَّدُ بْنُ يَحْيَى عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ أَحْمَدَ عَنِ السَّيَّارِيِّ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ جُمْهُورٍ قَالَ كَانَ النَّجَاشِيُّ وَ هُوَ رَجُلٌ مِنَ الدَّهَاقِينِ عَامِلًا عَلَى الْأَهْوَازِ وَ فَارِسَ فَقَالَ بَعْضُ أَهْلِ عَمَلِهِ لِأَبِى عَبْدِ اللَّهِ ع إِنَّ فـِى دِيوَانِ النَّجَاشِيِّ عَلَيَّ خَرَاجاً وَ هُوَ مُؤْمِنٌ يَدِينُ بِطَاعَتِكَ فَإِنْ رَأَيْتَ أَنْ تَكْتُبَ لِي إِلَيـْهِ كـِتـَابـاً قـَالَ فـَكـَتَبَ إِلَيْهِ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ ع بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ سُرَّ أَخَاكَ يـَسـُرَّكَ اللَّهُ قـَالَ فَلَمَّا وَرَدَ الْكِتَابُ عَلَيْهِ دَخَلَ عَلَيْهِ وَ هُوَ فِى مَجْلِسِهِ فَلَمَّا خَلَا نَاوَلَهُ الْكـِتـَابَ وَ قـَالَ هـَذَا كـِتـَابُ أَبِى عَبْدِ اللَّهِ ع فَقَبَّلَهُ وَ وَضَعَهُ عَلَى عَيْنَيْهِ وَ قَالَ لَهُ مَا حَاجَتُكَ قَالَ خَرَاجٌ عَلَيَّ فِي دِيوَانِكَ فَقَالَ لَهُ وَ كَمْ هُوَ قَالَ عَشَرَةُ آلَافِ دِرْهَمٍ فَدَعَا كَاتِبَهُ وَ أَمَرَهُ بِأَدَائِهَا عَنْهُ ثُمَّ أَخْرَجَهُ مِنْهَا وَ أَمَرَ أَنْ يُثْبِتَهَا لَهُ لِقَابِلٍ ثُمَّ قَالَ لَهُ سَرَرْتُكَ فَقَالَ نَعَمْ جُعِلْتُ فِدَاكَ ثُمَّ أَمَرَ لَهُ بِمَرْكَبٍ وَ جَارِيَةٍ وَ غُلَامٍ وَ أَمَرَ لَهُ بِتَخْتِ ثِيَابٍ فِى كُلِّ ذَلِكَ يَقُولُ لَهُ هَلْ سَرَرْتُكَ فَيَقُولُ نَعَمْ جُعِلْتُ فِدَاكَ فَكُلَّمَا قَالَ نَعَمْ زَادَهُ حَتَّى فَرَغَ ثُمَّ قَالَ لَهُ احـْمـِلْ فـُرُشَ هـَذَا الْبَيْتِ الَّذِى كُنْتَ جَالِساً فِيهِ حِينَ دَفَعْتَ إِلَيَّ كِتَابَ مَوْلَايَ الَّذِي نـَاوَلْتـَنِي فِيهِ وَ ارْفَعْ إِلَيَّ حَوَائِجَكَ قَالَ فَفَعَلَ وَ خَرَجَ الرَّجُلُ فَصَارَ إِلَى أَبِى عَبْدِ اللَّهِ ع بـَعـْدَ ذَلِكَ فـَحـَدَّثـَهُ الرَّجـُلُ بـِالْحـَدِيـثِ عَلَى جِهَتِهِ فَجَعَلَ يُسَرُّ بِمَا فَعَلَ فَقَالَ الرَّجـُلُ يـَا ابـْنَ رَسـُولِ اللَّهِ كَأَنَّهُ قَدْ سَرَّكَ مَا فَعَلَ بِى فَقَالَ إِى وَ اللَّهِ لَقَدْ سَرَّ اللَّهَ وَ رَسُولَهُ
اصول كافى ج : 3 ص : 273 رواية : 9

ترجمه روايت شريفه :
مـحـمـد بـن جـمـهـور گويد:نجاشى مردى دهقان ((15)) و حاكم اهواز و شيراز بود، يكى از كارمندانش به امام صادق (ع ) عرضكرد: در دفتر نجاشى خراجى به عهده من است و او مؤمن است و فرمانبردن از شما را عقيده دارد، اگر صلاح بدانيم برايم باو توصيه ئى بنويسيد، امام صادق (ع ) نوشت .
بسم الله الرحمن الرحيم برادرت را شاد كن تا خدا ترا شاد كند.
او نامه را گرفت و نزد نجاشى آمد، زمانيكه در مجلس عمومى نشسته بود، چون خلوت شد نامه را باو داد و گفت : اين نامه امام صادق (ع ) است ، نجاشى نامه را بوسيد و روى ديده گـذاشـت و گـفت : حاجتت چيست ؟ گفت : در دفتر شما خراجى بر من است ، نجاشى گفت : چه مقدار است ؟ گفت : ده هزار درهم ، نجاشى دفتردارش را خواست و دستور داد از حساب خود او بـپـردازد و بـدهـى او را از دفـتـر خـارج كـنـد و بـراى سال آينده هم همان مقدار بنام نجاشى بنويسد، سپس ‍ باو گفت : آيا ترا شاد كردم ؟ گفت : آرى قـربانت ، آنگاه دستور داد باو مركوب و كنيز و نوكرى دهند و نيز دستور داد يكدست لباس به او دادند، و در هر يك از آنها مى گفت : ترا شاد كردم ؟ او مى گفت : آرى قربانت ، و هر چه او مى گفت آرى نجاشى مى افزود تا از عطا فراغت يافت ، سپس گفت : فرش اين اتاق را هم كه رويش نشسته بودم هنگاميكه نامه مولايم را بمن دادى بردار و ببر و بعد از ايـن هم حوائجت را پيش من آر. مرد فرش را برداشت و خدمت امام صادق (ع ) رفت و جريان را چـنـانـكـه واقـع شـده بـود گـزارش داد، حـضـرت از رفـتـار او مـسـرور مـى شد مرد گفت : مـثـل ايـنـكـه نـجـاشـى بـا ايـن رفـتـارش شما را هم شادمان كرد؟ فرمود: آرى بخدا، خدا و پيغمبرش را هم شاد كرد.