در دنياى آراء و انديشه ها، هر فكر و ايده اى با نقد و تشكيك انديشمندان و صاحب نظران استقبال و مشايعت مى شود. در اين ميان گزاره ها و گزينه هايى ماندگارترند كه با رويكردى عقلى و منطقى از عهده پاسخگويى به همه ايرادات و شبهات برآيند. امّا همه راهها به اين جا ختم نمى شود. اثبات حقّانيت يك مكتب از طريق پاسخگويى متقن و مستدل به نقدها و شبهات، به همان اندازه كه موجب مانايى و جاودانگى و گرايش دلهاى جستجوگر و حقيقت جو مى شود، سنگواره هاى متصلب و متعصب را به واكنش و مقابله وامى دارد. بى جهت نيست كه آموزه هاى وحيانى و آيات قرآنى در جاهاى مختلف نسبت به اختلاف و درگيرى پس از روشن شدن حقايق همواره هشدار داده است.(1)
طبيعى ترين و متداول ترين رفتارى كه پس از ناكامى و ناتوانى در بحث و جدل از اين سنگواره هاى انسانى سرمى زند، چنگ اندازى به چهره رقيب با حربه «تحريف و افترا» است. فرهنگ سترگ تشيّع نيز در طول تاريخ بلند خود، از اين تعاملات و تهاجمات بى نصيب نمانده است. پس از آن كه در مواجهه و رويارويى با سيل عظيم سؤالات، ايرادات و شبهات ملل و نحل مختلف، آفتاب معارف تشيّع و اسلام ناب محمّدى(صلى الله عليه وآله) بر آمد و سحر ساحران را باطل و نخ نما نمود، تازه نوبت به دروغ پراكنى ها و تحريفات رقيبان رسيد.

فرهنگ و تاريخ كهن امّا مظلوم تشيّع، مجروح از تحريفات و افترائاتى است كه يهوديان و يهودى سانان مسلمان به قصد خدشه بر چهره تابناك آن ساختند و پرداختند. اسرائيليات و آثار سلفيان افراطى از نمونه هاى بارز اين چنگ اندازى دروغين است. با اين حال علما و انديشمندان شيعى با اقتدا به سيره رفتارى اهل بيت(عليهم السلام) همواره شيوه بحث و مدارا پيش گرفتند و در مواجهه با مباحثات و تهاجمات تخريبى مخالفان، هيچگاه سلاح منطق و استدلال را از كف نيانداختند. چهره تابان و درخشان تشيع كه امروز چشم و دل همگان را در سراسر جهان شيفته و فريفته خود كرده، ثمره همين تلاش علمى مقدس است كه با حمايت ها و هدايت هاى خليفه الهى از عهده پاسخگويى روزآمد و منطقى به همه ايرادات و شبهات و زدودن پيرايه ها و خرافه ها برآمده است.

نوشتار حاضر با بهره گيرى و تأثيرپذيرى از كتاب ارزشمند «شبهاى پيشاور» فراهم آمده و ضمن پاسخگويى مستدل و مستند به پاره اى از سؤالات و ايرادات مطرح شده، تلاش مى كند تحريف ها و پيرايه هاى نادرستى را كه توسط دشمنان كينه توز بر دامن اسلام و تشيع نشسته است، بزدايد.

نويسندگان گرچه در اين نوشتار بيشترين بهره را از كتاب شبهاى پيشاور تأليف مرحوم سلطان الواعظين شيرازى(قدس سره) برده اند ليكن در عين حال منابع ديگر، مخصوصاً منابع قابل قبول اهل سنّت، را نيز از نظر دور نداشته اند و كوشيده اند به منابع فوق استناد نمايند. اميد آن كه خواهران و برادران ايمانى ما از آن بهره مند گردند.

چشم براه انتقادها و پيشنهادهاى خوانندگان گرامى هستيم.

در پايان ثوب اين اثر را به پدر و مادرى كه شيعه على(عليه السلام) و دلبسته فاطمه(عليها السلام) بودند و شهد محبّت اهل بيت(عليهم السلام) را با جانمان درآميختند، مرحوم «سيّد عبدالله صانعى» و مرحومه «احترام عربى» تقديم مى داريم.

********************************************************************
1  . وَمَا اخْتَلَفَ الَّذِينَ أُوتُوا الْكِتَابَ إِلاَّ مِنْ بَعْدِ مَا جَاءَهُمْ الْعِلْمُ بَغْياً بَيْنَهُمْ (آل عمران: 19)