حديث شماره 7

7- عَلِيُّ بْنُ إِبْرَاهِيمَ عَنْ أَبِيهِ عَنِ ابْنِ أَبِي عُمَيْرٍ عَنْ مُرَازِمِ بْنِ حَكِيمٍ قَالَ أَمَرَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ ع بـِكـِتـَابٍ فـِي حـَاجـَةٍ فـَكُتِبَ ثُمَّ عُرِضَ عَلَيْهِ وَ لَمْ يَكُنْ فِيهِ اسْتِثْنَاءٌ فَقَالَ كـَيـْفَ رَجـَوْتـُمْ أَنْ يـَتـِمَّ هـَذَا وَ لَيـْسَ فِيهِ اسْتِثْنَاءٌ انْظُرُوا كُلَّ مَوْضِعٍ لَا يَكُونُ فِيهِ اسْتِثْنَاءٌ فَاسْتَثْنُوا فِيهِ
اصول كافى جلد 4 صفحه : 499 رواية : 7

ترجمه :
7ـ مـرازم بـن حـكـيـم گـويـد: حـضـرت صـادق (ع ) دسـتـور فـرمـود بـراى كـارى نامه اى بـنـويـسـنـد، پـس آن نامه نوشته شد و بنظر آنحضرت رساندند و در آن نامه (((ان شاء الله ))) نـنـوشـتـه بـودند، فرمود: چگونه اميد داريد كه اين كار بپايان برسد (و انجام شـود) بـا ايـنـكـه (((ان شـاءالله ))) در آن نـيست ؟ بنگريد هر كجا كه (((ان شاء الله ))) ندارد در آن بنويسيد.