اصول دوازده گانه بهائیت
دومین پیشوای بهائیت عبدالبهاء، در راستای آموزه‌ی وحدت عالم انسانی در این فرقه، تمامی انسان‌ها را نزد خداوند یکسان دانسته و هرگونه تفاوت در فضل و رحمت میان انسان‌ها را رد کرده است. این در حالیست که عبدالبهاء در جایی دیگر، با تقسیم‌بندی زن‌ها به جسمانی و روحانی، زن‌های جسمانی را از رحمت خدا بی‌نصیب دانسته است!
پیشوایان بهائی در عمل، بارها شعار تساوی زن و مرد خود را نقض کرده‌اند. از این‌رو مبلّغان بهائی در تأویلی بدون دلیل، منظور پیشوایان خود را مواسات و نه مساوات معرفی می‌کنند. این در حالیست که پیشوایان بهائی مواسات را تنها در امور مالی به کار برده و با محروم نمودن غیربهائیان از ارث و اموال بهائیان، به این گفتار خود هم پایبند نبوده‌اند.
پیشوایان بهائیت، سعادت عالم انسانی را در گرو تساوی زن و مرد در تمامی شئون و نبودن امتیاز میان آن‌ها دانستند. این در حالیست که بر خلاف این شعار، تربیت فرزندان را عمدتاً به عهده‌ی زن‌ها واگذار کرده‌اند. حال آن‌که اگر تربیت فرزندان زحمت است که حق زنان ضایع شده و اگر افتخار است پس چرا پدرها از آن محروم شده‌اند؟!
عبدالبهاء موضوع عدم حق عضویت زنان در بیت العدل را از جمله مسائلی دانست که حکمت آن در آینده روشن خواهد شد. بی‌تردید این توجیه، همان ترفند بهائیان برای فرار از پاسخگویی به تناقضاتشان می‌باشد. اما بر فرض محال هم که این حکمت آشکار شود، باز مشکلی حل نخواهد شد؛ چرا که بهائیت ادعای تساوی داشت و با آشکار شدن حکمت، باز هم تساوی ایجاد نمی‌شود.
عبدالبهاء با تمسک به چهار مقدمه‌ی اشتباه، درصدد آن برآمد تا منظور پیامبرخوانده‌ی بهائی از دوهمسری را به یک همسر تحریف کند. او در ابتدا تصریح پدر خود به جواز دو همسری را منکر شده و سپس عدالت را شرط محال جواز این عمل برشمرده است! اما آیا دلیل تحریف سخنان پدر توسط پسر، چیزی جز فریب اذهان عمومی از جانب مدعی پیشوایی الهی بهائیت است؟!
پیشوایان بهائیت، تساوی حقوق زن و مرد را به عنوان یکی از تعالیم اختراعی خود معرفی کرده‌اند. اما جالب است بدانیم که بر خلاف این شعار، مردها را موظف به پرداخت مهریه به زن‌ها می‌دانند! از آن عجیب‌تر اینکه حتی میان زن‌های دارای شوهر شهری با شوهر روستایی نیز تبعیض قائل شده و مهریه‌ی زنان دارای شوهر شهری را بیشتر تعیین کرده‌اند!
عبدالبهاء در توجیهی غیرمستند و غیرمنطقی، اختصاص خانه‌ی متوفی به فرزند بزرگ پسری را به تبعیت از میراث نبوت در پیامبران دانسته و پسر بزرگ را مسئول رسیدگی به امور خانواده معرفی کرده است! اما به راستی اگر پسران بهائی هم به تبع عبدالبهاء از این وظیفه‌ی اخلاقی‌شان شانه خالی کردند، تکلیف خانواده‌ی متوفی و شعار پوشالی تساوی‌طلبی چه خواهد شد؟!
مبلّغین بهائی در راستای سرپوش نهادن بر تضییع حقوق زن و دامن زدن به اصل نابرابری میان زن و مرد در این فرقه، مدعی می‌شوند اسلام به زدن زنان فرمان داده است. این در حالیست که ضرب در آیه به معنای زدن نیست و بر فرض هم که به معنای زدن باشد، طی مراحل ملاطفت‌آمیز برای احقاق حقوق مرد شرط بوده و زدن باید آرام و به طور ملایمت‌آمیز باشد.
پیشوایان بهائیت موضوع تساوی زن و مرد را به عنوان یکی از اختراعات خود معرفی می‌کنند. این در حالیست که اگر مرادشان از تساوی، جنبه‌ی انسانیت باشد که اسلام پیش از بهائیت به آن تصریح کرده است. اگر هم مرادشان از تساوی برخی جنبه‌های حقوقی و مسئولیتی (مثل تساوی در ارث یا تصدی برخی مناصب) است، که در بهائیت هم، چنین تساوی وجود ندارد!
عبدالبهاء تحقق آموزه‌ی وحدت زبان را عامل از بین رفتن تمامی اختلافات بشر دانسته و گفته است: «چون زبان يكديگر را بدانند سوء تفاهم نماند. جميع با هم اُلفت و محبّت نمايند، شرق و غرب اتحاد و اتفاق كنند». اما با توجه به واقعیت خارجی که شاهد آن هستیم و بر خلاف ادعای عبدالبهاء، هم‌زبانی لزوماً عامل اتحاد و اُلفت نمی‌گردد.
یکی از تعالیم بهائیت، لزوم اختراع و یا برگزیدن زبانی به عنوان زبان بین المللی می‌باشد. از این‌رو پیشوایان بهائیت، در عین حالی که یادگیری چند زبان را موجب اتلاف عمر دانسته‌اند، پیروان خود را به یادگیری زبان‌های فارسی، عربی، انگلیسی، آلمانی، بدیع، اسپرانتو ترغیب کرده و بیت العدل نیز، اساساً تحقق این تعلیم را به فراموشی سپرده است!
عبدالبهاء، در یکی از سخنرانی‌های خود در شهر پاریس (مورخ: 29 نوامبر 1911 م)، وعده‌ی تکریم زبان اسپرانتو (به دلیل فراگیری آن در آینده) را داده است. اما بر خلاف این وعده، پس از گذشت یک قرن از این پیشگویی، افرادی که به این زبان تکلم می‌کنند، از دو میلیون فراتر نرفته و حتی بیت العدل نیز مکاتباتش را به زبانی دیگر می‌نگارد!
پیشوایان بهائی یکی از تعالیم ابداعی خود را وحدت زبان و خط برشمرده‌اند. اما جالب است بدانیم که بر خلاف این ادعا، پیشوایان بهائی مبدع این اصل نبوده و از طرفی یادگیری یک زبان مشترک برای تمام بشر، خلاف مقتضای عقل است. همچنین پیشوایان بهائی بر خلاف تأکید به یکی شدن زبان و خط، کتاب‌های خود را به چهار زبان گوناگون نوشته‌اند.
پیشوایان بهائی با عدمی دانستن شرور، اسم و عکس خود را عامل دفع آن معرفی کرده‌اند. اما به راستی چگونه امری عدمی می‌تواند در زندگی ما تأثیرگذار بوده و آن را به کنترل خود درآورد؟! از طرفی، چگونه پیشوایان بهائیت از یک‌سو هر امر غیرمحسوسی را منکر شده و از سویی دیگر، استفاده از اسم و عکس خود را عامل دفع خرافات عدمی معرفی کرده‌اند؟!