پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ برخی از گروه‌های افراطی شیعی که اکنون بیشتر با نام «شیعه انگلیسی» مشهور هستند، با تمسک به برخی از آیات و روایات سب و ناسزا و فحاشی به مقدسات دیگر مذاهب را جایز می‌دانند، در حالی‌که اسلام هیچ‌گاه فحش و ناسزا را جایز ندانسته است. خداوند تبارک و تعالی به مسلمانان دستور می‌دهد، به مقدسات مشرکین توهین نکنید؛ «وَ لا تَسُبُّوا الَّذينَ يَدْعُونَ مِنْ دُونِ اللَّهِ فَيَسُبُّوا اللَّهَ عَدْواً بِغَيْرِ عِلْمٍ.[انعام/108] به معبود كسانى‌كه غير خدا را مى‏‌خوانند، دشنام ندهيد، مبادا آن‌ها (نيز) از روى (ظلم و) جهل، خدا را دشنام دهند!» این یک اصل مسلم است که وقتی به مقدسات دیگران فحاشی کردی، به مقدسات تو فحش و ناسزا خواهند گفت. چنان‌چه در سال‌های اخیر این واقعیت، به‌صورت ملموس درک شده است. عده‌ای شیعه افراطی و مزدور انگلیس، به مقدسات اهل سنت فحاشی می‌کنند و از آن طرف عده‌ای افراطیِ تکفیریِ وهابی و سنیِ بی‌عقل، سر شیعیان مظلوم را از تن جدا می‌کنند.
این جماعت نادان، چنان سرگرم فرقه‌گرایی شده‌اند، که وقتی به آن‌ها گفته می‌شود، این کار و سخن شما باعث هدر دادن خون برادران شیعه در سرتاسر عالم می‌شود، می‌گویند شیعه باید خون بدهد، تا زنده بماند و احیاء شود. در حالی‌که همین افراد حاضر نیستند، یک مو از سر فرزندشان در راه دین کم شود.
فرقه‌گرایی و تیشه به ریشه‌ی دین زدن، از طرف کسانی‌که لباس دین در بر داشته‌اند، از اول اسلام بوده و خواهد بود. اما عموم شیعیان و اهل سنت باید عاقل باشند و گول این افراطیون را نخورند، زیرا مکتب اهل بیت، مکتب منطق، عدل و اخلاق حسنه است و اهل بیت عصمت و طهارت (صلوات الله علیهم اجمعین)، هیچ‌گاه با این کارها موافق نبوده و نیستند و نباید سخنان این عده‌ی قلیل را به حساب مکتب اهل بیت گذارند.
امام صادق (علیه السلام) در توصیه به شیعیان می‌فرماید: «مَعاشِرَ الشیعةِ! کُونوا لَنا زَیْنا وَلا تَکونوا عَلَیْنا شَیْنا، قولوا لِلنّاسِ حُسْنا، واحْفَظوا ألْسِنَتَکُمْ وَکُفُّوها عَنِ الفُضولِ وقَبیحِ القَوْلِ.[1] ای گروه شیعه! زینت ما باشید، نه باعث ملامت و سرزنش ما، با مردم نیکو سخن بگویید، و زبانتان را حفظ کنید و آن را از زیاده‌روی و زشت‌گویی بازدارید.»
در روایت دیگری از ابی‌اسامه بن زید به نقل از امام صادق (علیه السلام) است، که حضرت فرمود: سلام مرا به هر کس که پیرو ماست و به گفته‌های ما گوش می‌کند، ابلاغ کن و از طرف من بگو: «أوصیکُمْ بِتَقْوی اللّهِ عَزَّوَجَلَّ وَالْوَرَعِ فی دینِکُمْ وَالإجْتِهادِ لِلّهِ وَصِدْقِ الْحَدیث، وأداءِ الأمانَةِ وَطولِ السُّجودِ وَحُسْنِ الجَوارِ... فَإنَّ الرَّجُلَ مِنْکُمْ إذا وَرَعَ فی دینِه وَصَدَقَ الْحَدیثَ وَأدّی الأمانَةَ، وَحَسَّنَ خُلْقَهُ مَعَ النّاسِ، قیلَ: هذا جَعْفَریٌ، فَیَسُرُّنی ذلک وَیَدْخُلُ عَلَیَّ مِنْهُ السُّرورُ، وقیلَ هذا أدَبُ جعفَرٍ علیه السلام وَإذا کانَ عَلی غَیْرِ ذلک دَخَلَ عَلَیَّ بَلائُه وَقیلَ هذا أدَبُ جَعْفَرٍ.[2] من شما را به تقوای الهی و پرهیزکاری در دینتان، و تلاش و کوشش در راه خدا، و راست‌گویی و امانت‌داری، و سجده‌های طولانی و نیکو همسایه‌داری و... سفارش می‌کنم؛ زیرا هرگاه کسی از شما در دینش ورع داشته باشد و راست بگوید و امانت را رد کند و اخلاقش را با مردم نیکو گرداند، مردم می‌گویند: این «جعفری مذهب» است و این مرا شادمان می‌سازد و از بابت آن شادمان می‌شوم و می‌گویند: این است روش ادب [و تربیت] امام صادق (علیه السلام)، ولی اگر برخلاف این باشد، گرفتاری آن به من می‌رسد و گفته می‌شود که این هم، اثر تربیتی امام صادق (علیه السلام)!!».

پی‌نوشت:

[1]. صدوق، امالی، کتابچی، تهران، 1376ش، ص400.
شیخ حر عاملی، وسائل الشیعه، موسسه آل البیت، قم، 1409ق، ج12، ص8.
مجلسی محمد باقر، بحار الانوار، دارالاحیاء التراث العربی، بیروت، 1403ق، ج65، ص151.
[2]. کلینی، اصول کافی، دارالحدیث، قم، 1429ق، ج4، ص681.
فیض کاشانی، الوافی، کتابخانه امیرالمومنین، اصفهان، 1406ق، ج5، ص525.

نویسنده: مجتبی محیطی