یکی از اهانت‌هایی که سرکرده‌ی وهابیت، ابن تیمیه حرّانی، در مبحث فاطمیه وارد می‌کند، اهانتی است که این شخص به حضرت صدیقه طاهره (علیهاالسّلام) داشته که در این مقاله به دو مورد از این موارد اشاره می‌کنیم:

- اهانت به حزن و اندوه حضرت فاطمه (علیهاالسّلام)؛

ابن تیمیه در راستای پیروی از سیره بنی‌امیه، مبنی بر کاستن از جایگاه والای اهل‌بیت (علیهم‌السّلام) و اهانت به آن حضرات، در یاوه‌ای دیگر به حزن و اندوه حضرت زهرا (علیهاالسّلام) در فراق پدر بزرگوارش اعتراض و آن را مورد نکوهش قرار داده است: «شیعه و غیر شیعه بدون آن‌که این مطلب را مذمتی برای فاطمه (علیهاالسّلام) به شمار آورند، نقل کرده‌اند که فاطمه به خاطر از دست دادن پدرش بی‌نهایت محزون گردید و برای عزا به بیت الاحزان می‌رفت. این حزن و اندوه فاطمه که پس از درگذشت پدرش بود، امری بی‌فایده و غیر قابل جبران به شمار می‌رود؛ در حالی‌که ابوبکر در زمان حیات پیامبر برای وی محزون بود، آن هم حزنی که برای حراست و پاسبانی از جان پیامبر بود؛ به همین‌رو، هنگامی‌که پیامبر از دنیا رفت، ابوبکر محزون نگردید، چرا که حزن پس از پیامبر فایده‌ای در بر ندارد. بنابراین می‌توان گفت: بی‌شک حزن و اندوه ابوبکر کامل‌تر از حزن و اندوه فاطمه (علیهاالسّلام) است.»[1] نتیجه را به عهده خوانندگان و همه منصفان می‌گذاریم.

- انکار فضایل حضرت زهرا (علیهاالسّلام)؛

ابن‌تیمیه نه تنها زشت‌ترین اهانت‌ها را به حضرت زهرا (علیهاالسّلام) نسبت داده؛ بلکه در بسیاری از موارد فضایل آن حضرت که مورد اتفاق شیعه و سنّی است را انکار کرده است. وی در کتاب «منهاج السنة النبویة» می‌نویسد: «اما این‌که وی (علامه حلّی) گفته: تمامی محدّثان نقل کرده‌اند که پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) فرمود: «ای فاطمه! خداوند عزّوجلّ با خشم تو خشمناک و با خشنودی تو خشنود می‌گردد.» دروغ است و چنین روایتی از پیامبر نقل نگردیده و من کتابی از کتاب‌های معروف حدیثی را سراغ ندارم که چنین روایتی را نقل کرده باشد و اساساً برای این روایت هیچ سند شناخته شده‌ای وجود ندارد؛ نه سند صحیح و نه سند حسن.»[2] این دروغ آشکار ابن‌ تیمیه در حالی است که گروهی از علمای اهل‌سنت و مورد قبول وهابیت این روایت را با سند صحیح نقل کرده‌اند؛ از جمله حاکم نیشابوری در مسندش می‌نویسد: «علی (علیه‌السّلام) فرموده: پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) خطاب به حضرت زهرا (علیهاالسّلام) فرمود: به درستی که خداوند عزّوجلّ با خشم تو خشمگین و با خشنودی تو خشنود می‌گردد.»[3] سپس حاکم نیشابوری پس از نقل حدیث، آن را این‌گونه تصحیح می‌نماید: «این روایتی است صحیح السند، ولی بخاری و مسلم آن را در کتاب خود نیاورده‌اند.»[4] هم‌چنین هیثمی نیز پس از نقل همین روایت سند آن را حسن دانسته: «سند این روایت حسن است.»[5] و بسیاری دیگر از بزرگان اهل‌سنت که این روایت را در کتاب‌های خود نقل کرده‌اند.[6]
قضاوت را به عهده خوانندگان و همه منصفان می‌گذاریم تا آنان بگویند دروغ‌گو کیست؟ و آیا برای ابن تیمیه و پیروان وی، جز بغض، کینه و دشمنی نسبت به اهل‌بیت (علیهم‌السّلام) سبب دیگری برای انکار فضایل آن بزرگواران وجود داشته است؟! ‌‎

پی‌نوشت:

[1]. منهاج السنة النبویة، ابن تیمیه حرانی، مؤسسه قرطبة، ج8، ص459.
[2]. منهاج السنة النبویة، ابن تیمیه حرانی، مؤسسه قرطبة، ج4، ص248.
[3]. المستدرک علی الصحیحین، حاکم نیشابوری، دار الکتب العلمیة، بیروت، ج3، ص167، ح4730.
[4]. المستدرک علی الصحیحین، حاکم نیشابوری، دار الکتب العلمیة، بیروت، ج3، ص167، ح4730. جهت مشاهده تصویر کتاب کلیک کنید.
[5]. مجمع الزوائد و منبع الفوائد، هیثمی، دارالریان للتراث، قاهرة، ج9، ص203.
[6]. المعجم الکبیر، طبرانی، موصل، ج1، ص108 و ج22، ص401.