از مهم‌ترین شبهاتی که وهّابیت با تحریک احساسات مردم، به منظور تشکیک در هجوم به خانه وحی و شهادت حضرت زهرا (علیها السّلام) مطرح می‌کنند، این شبهه می‌باشد که اگر به فاطمه (علیها السّلام) حمله شد چرا علی (علیه السّلام) دست به شمشیر نبرد؟ 

که در پاسخ می‌گوییم: دفاع از ناموس و فرزندان، از مسائل فطری و مشترک میان همه انسان‌هاست؛ امّا روشن است اگر کسی بداند قصد دشمن از تعرّض به ناموس وی آن است که او را به واکنش وادار کنند تا به مقصود مهم‌تر و شوم‌تری دست یابند با تدبیر و تسلّط بر نفس خویش، هرگز کاری نخواهد کرد که دشمن به مقصودش برسد. قصد مهاجمان به خانه وحی این بود که امیرمؤمنان (علیه السّلام) را به واکنش وادار ساخته و با استفاده از این فرصت، ثابت کنند که شخصی همچون او برای رسیدن به حکومت دنیوی حاضر شد که افراد زیادی را از دم شمشیر بگذراند. و نیز اگر امیرمؤمنان (علیه السّلام) از خود واکنش نشان می‌داد و با آنها درگیر می‌شد، ممکن بود که فاطمه زهرا و فرزندان او در این درگیری‌ها کشته و نسل امامت قطع شود، سپس دشمنان شایع می‌کردند که علی (علیه السّلام) برای به دست آوردن حکومت دنیایی، همسر فرزندانش را نیز فدا کرد و در حقیقت او بود که سبب کشتن آنها شد؛ چنان‌که درباره عمار یاسر، یار وفادار امیرمؤمنان (علیه السّلام) چنین گفتند.

همچنین از جمله دلایلی که بر اساس سخنان و تعبیرات خود آن حضرت استفاده می‌گردد، هدف حضرت از دست به شمشیر نبردن جلوگیری از ایجاد تفرقه هر چه بیشتر مسلمانان و نابودی اسلام بوده است. در برخی روایات از امیرمؤمنان (علیه السّلام) روایت شده: «به خدا سوگند! اگر از تفرقه میان مسلمانان، بازگشت دوباره کفر و نابودی دین نمی‌ترسیدم، قطعا برخورد من با مخالفان، غیر از آن چیزی بود که الآن است».[1] همین تعبیر را ابن عبدالبر ـ از علمای برجسته اهل‌سنت ـ در کتاب «الاستیعاب» در ترجمه رفاعة بن رافع به نقل از امیرمؤمنان (علیه السّلام) آورده است.[2]

پی‌نوشت:

[1]. «و ایم الله لو لا مخافة الفرقة بین المسلمین و أن یعود الکفر، یبور الدّین، لکنّا علی غیر ما کنّا لهم علیه.» شرح نهج البلاغه، إبن أبی الحدید، دار الکتب العلمیة، بیروت، ج 1، ص 184.
[2]. «لمّا قبض رسوله (صلی الله علیه و آله و سلم) قلنا نحن أهله و أولیاؤه لا ینازعنا سلطانه أحد فأبی علینا قومنا فولّوا غیرنا و أیم الله لو لا مخافة الفرقة و أن یعود الکفر و یبوء الدّین لغیّرنا فصبرنا علی بعض الألم ثمّ لم نر بحمدالله إلّا خیرا.» الاستیعاب فی معرفة الأصحاب، یوسف بن عبدالله بن محمد بن عبدالبر، دارالجیل، بیروت، ج 2، ص 497.