یکی از مسائل و موضوعات اختلافی میان مسلمانان و وهابیان، مسأله «سوگواری و عزاداری» است. وهابیان هر چند با استناد به گریه پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) در مرگ فرزندش ابراهیم[1]، اصل گریه کردن بر اموات و اشک ریختن در غم فراق عزیزان را پذیرفته‌اند؛ اما برگزاری مراسم عزاداری و سوگواری را بدعت می‌دانند.

این در حالی است که با مراجعه به تاریخ و مطالعه دوران پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) و قرون اولیه اسلام با نمونه‌های فراوانی از گریه بر اموات، عزاداری و مرثیه‌خوانی صحابه و تابعین مواجه می‌شویم که نشانگر روش و سیره صحابه و مسلمانان در این مسأله می‌باشد. که در این اینجا به یک مورد از آنها اشاره می‌نماییم:

ام‌سلمه یکی از همسران پیامبر می‌گوید: زمانی که پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) در میان ما بود، از دیدن آن حضرت آرامش می‌یافتیم اما شبی که پیامبر (صلی الله علیه و آله) از دنیا رفت، هیچ‌کس نخوابیده بود و همگی جمع شده بودیم و در غم از دست دادن پیامبر (صلی الله علیه و آله) گریه می‌کردیم... ما و همه کسانی که در مسجد جمع شده بودند، با صدای بلند گریه کردیم. مدینه یکصدا فریاد و ناله و گریه شده بود. نزدیک صبح بلال اذان صبح را شروع کرد. وقتی به نام مبارک پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) رسید، با صدای بلند گریه کرد و از شدت گریه و غم و اندوه بی‌هوش شد. با گریه و ناله بلال، حزن و اندوه حاضران چند برابر شد. همگان به سمت قبرشریف پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) هجوم بردند؛ اما قبل از رسیدن به حجره، درهای ورودی را بستند. رحلت پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) برای ما مصیبت بزرگی بود. پس از رحلت نبی مکرم اسلام (صلی الله علیه و آله) هر مصیبتی بر ما وارد می‌شد با یاد مصیبت جانسوز آن حضرت آسان می‌گردید.[2]

پی‌نوشت:

[1]. «عن أنس بن مالک قال: دخلنا مع رسول الله (صلی الله علیه و آله) علی أبی سیف القین و کان ظئرا لإبراهیم (علیه السّلام) فأخذ رسول الله (صلی الله علیه و آله) ابراهیم، فقبّله و شمّه، ثمّ دخلنا علیه بعد ذلک ... .» صحیح بخاری، بخاری، دارالمعرفة، بیروت، ج 1، ص 226.
[2]. «عن أم سلمة قالت: بینا نحن مجتمعون نبکی لم ننم و رسول الله (صلی الله علیه و آله) فی بیوتنا و نحن نتسلّی برؤیته علی السریر، إذ سمعنا صوت الکرازین فی السحر... .» البدایة و النهایة، ابن کثیر دمشقی سلفی، دار الکتب العلمیة، بیروت، ج 5، ص 237.