عزاداری
در شبکه ماهواره‌ای وهابی، روایتی در ردّ عزاداری از امام حسین(ع) نقل شده که باید گفت سند روایت مرسل است و ممکن است نهی در روایت، به سبب موقعیت خاص حضرت زینب(س) و امکان سوءاستفاده دشمن و تضعیف روحیه فرزندان و دیگر بازماندگان باشد. در آن شرایط حساس، بانوی کربلا رسالت بزرگی را به دوش می‌کشید و هرگونه اظهار ضعف از سوی ایشان، در مأموریتشان خلل ایجاد می‌کرد.
ایراد گرفته‌اند که وقتی می‌دانید امام حسین(ع) بهشتی و سعادتمند شده است، عزاداری برای او بی‌معناست؛ در پاسخ گفته می‌شود که گریه و عزا برای شهدای کربلا، برای عاقبت آنان نیست، بلکه به جهت محبت و بزرگداشت آنان است؛ همچنین آثار و برکاتی نیز بر آن مترتب است.
به یقین، امام حسین (ع) که تمام هستى خویش را یکجا با خداوند معامله کرد و با تمام اهل بیت (ع) و فرزندان در قربانگاه عشق قدم نهاد و مخلصانه از همه چیزش در راه خدا گذشت، از عظیم ترین شعائر الهى است و برپایى مجالس عزا براى آن حضرت، تعظیم یکى از بزرگترین شعائر الهى محسوب مى‌شود.
زیارت برای بشر، موضوعی فطری و درونی است که به طور طبیعی در زندگی وی ظهور و بروز می یابد. انسان با زیارت، دیداری مشتاقانه و آمیخته با احترام نسبت به پیشوایان دینی و رجال خدمتگزار سیاسی و اجتماعی، انجام داده و زیارت را نوعی بزرگداشت آنان می‌داند.
قمه زنی و سایر اعمال انحرافی، در مراسم عزاداری امام حسین (ع) موجب می شود که دین مقدس اسلام و مذهب شیعه در جهان، بی منطق قلمداد شـده و عنوان خرافی به آن داده شود و در نتیجه باعث هتک حرمت به عزاداری و موجب تمسخر و توهین به دین و مذهب می‌گردد.
مراسم قمه زنی و ... از خارج عراق به آن كشور وارد شده و ريشه عربی ندارد؛ انگليسی‌ها، برای رسيدن به اهداف خود رسم قمه و شمشيرزنی بر پيشانی را از شيعيان هندوستان شروع كردند كه از مركز تشيع و مرجعيت نجف دور بودند؛ اين بدعت بدون مجوز علما پذيرفته شد و به ايران و عراق رخنه کرد.
به یقین امام حسین (ع) که تمام هستى خویش را یکجا با خداوند معامله کرد و با تمام اهل بیت و فرزندانش در قربانگاه عشق قدم نهاد و مخلصانه از همه چیزش در راه خدا گذشت، از عظیم‌ترین شعائر الهى است و برپایى مجالس عزا براى آن حضرت، تعظیم یکى از بزرگترین شعائر الهى محسوب مى‌شود.
محبت اهل بیت(ع) برای اهل سنت، جزء لاینفک ایمان آن‌هاست؛ به طوری‌که اگر محبت اهل بیت(ع) را نداشته باشند، ایمان آن‌ها مشکل دارد.
وهابیت عزاداری برای امام حسین (علیه السلام) را بدعت دانسته و می‌گویند شیعیان بدعت گزار هستند، چون در دین عزاداری نبوده است. ابن تیمیه در این باره می‌گوید: از حماقت‌های شیعیان است که هر ساله برای کسی که سال‌ها پیش کشته شده، ماتم گرفته و نوحه سرایی می‌کنند. این در حالی است که عزاداری از سنت‌های نبوی و قرآنی است.
اگر مذهب ما برای عزاداری، دست ما را نبسته بود، برای امام حسین (علیه‌السلام) شدیدتر از شیعیان عزاداری می‌کردیم. ما باید با اخوت و برادری، مسیر امام حسین (علیه‌السلام) را ادامه دهیم.
دشمنان قسم خورده اهل بیت (ع) شبهاتی را در بحث عزاداری و گریه بر سالار شهیدان مطرح می كنند، ازجمله اینكه گریه كردن و عزاداری برای امام حسین (ع) بدعت است؛ در پاسخ باید گفت: از مصادیق بدعت نیست؛ زیرا شكی نیست كه برپایی عزاداری و شادی، امری است فطری كه از ابتدا میان تمام ملّتها و اقوام رواج داشته و ادیان الهی نیز بر اصل آن صحه گذاشته‌اند.
قمه زنی، علاوه بر اینکه ضرر به نفس و وهن مذهب است، تعادل روانی برخی از افراد حساس جامعه را نیز بر هم می‌زند. متخصصان روان‌پزشکی معتقدند، قمه‌زنی در روحیه افراد حساس جامعه از جمله کودکانی که شاهد این عمل هستند، اثر منفی بر جای می‌گذارد.
درباره منشأ اهمیت اربعین در منابع کهن شیعه، باید گفت که به این روز از دو جهت توجه شده است؛ یکى از جهت بازگشت اسراء از شام به مدینه و دیگرى به سبب زیارت قبر سیدالشهدا (ع) توسط جابر بن عبدالله انصاری، یکى از اصحاب برجسته رسول خدا (ص) و امیرالمومنین (ع).
عزاداری و سوگواری بر عزیزان از دست رفته، رویکردی طبیعی است که از مهر و محبت سرچشمه می‌گیرد و از آغاز آفرینش انسان تا حال رواج داشته است و خدای سبحان نیز بر این واکنش طبیعی بشر مهر تأیید زده است.