پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ یکی از نکاتی که در نامه‌ی سال 1387 تشکیلات بهائیت به دادستانی کشور به چشم می‌خورد، ادعای شیعه‌دوستی بهائیان است. تشکیلات بهائیت در این نامه‌ی خود، پس از ابراز مظلوم‌نمایی، مسئله‌ی شیعه‌دوستی بهائیان را مطرح می‌سازد تا شاید به زعم خویش، دل مسلمانان و شیعیان را به دست آورد.[نامه‌ی سرگشاده جامعه‌ی جهانی بهائی به دادستان کشور] اما بد نیست که برای رسوایی این ادعای بهائیت، تنها به سخنان پیشوایان این فرقه بسنده و از صدها اهانت و بی‌ادبی نسبت به مقدّسات شیعه که این روزها در سایت‌ها و کانال‌های وابسته به آن‌ها منتشر می‌شود، صرف‌نظر کنیم. پیامبرخوانده‌ی بهائیت در کتاب اشراقات خود، از شیعیان با عنوان «پست‌ترین حزب و امّت» یاد می‌کند.[اشراقات، ص 279] وی همچنین در یکی از الواح خود، سوگند یاد می‌کند: «حزب شیعه، از مشرکین از قلم أعلی در صحیفه حمراء مذکور و مسطور».[مائده آسمانی ج 4، صص 141-140] ولی‌امر بهائیان نیز از شیعیان ایران، به عنوان «ملّتی جاهل، متعصب و متوحش (وحشی)» تعبیر می‌کند که بهائیان، در چنگ آنان گرفتار هستند.[توقیعات مبارکه، ص 17] حال جالب است که بهائیت، تمامی توهین‌ها و جسارت‌های خود به شیعیان و مردم ایران را فراموش و دم از شیعه‌دوستی می‌زند!

پی‌نوشت:
نامه‌ی سرگشاده جامعه‌ی جهانی بهائی به دادستان کل کشور، مورخ: 1387/12/14؛ به نقل از: جواد نوائیان، تارهای عنکبوت، مشهد: دفتر پژوهش مؤسسه‌ی فرهنگی هنری خراسان، 1394، ص 72.
حسینعلی نوری، اشراقات (الواح مبارکه، شامل اشراقات و چند لوح دیگر)، خط نستعلیق، افست از از چاپ سنگی، بی‌تا، ص 279.
عبدالحمید اشراق خاوری، مائده آسمانی، بی‌جا: مؤسسه‌ی ملّی مطبوعات امری، 129 بدیع، ج 4، صص 141-140.
شوقی افندی، توقیعات مبارکه حضرت ولی امرالله، لوح قرن احباء شرق (نوروز 101 بدیع)، بی‌جا: مؤسسه ملّی مطبوعات امری، 123 بدیع، ص 17.