از نظر تاریخی هر چند برخی از رگه‌های اندیشه‌ی سلفی‌گری در قرن چهارم هجری شکل گرفت، اما به دلیل تعارض با اندیشه‌ی مسلمانان در مدت کوتاهی خاموش شد.(سلفی گری و وهابیت، ج1، ص200-211) اما ابن تیمیه حرانی در قرن هفتم، مذهب سلفی‌گری را احیاء کرد و آتش اختلاف مذهبی را در بین مسلمانان شلعه‌ور ساخت. پس از وی شاگردش ابن قیم نیز تلاش‌های زیادی برای زنده نگه‌داشتن سلفی‌گری انجام داد، اما وی نیز نتوانست کاری از پیش ببرد. در قرن دوازدهم جریان‌های سلفی‌گری در نجد، حجاز و شبه قاره با تفاوت‌هایی آغاز شد، که به دلیل حمایت‌های انگلستان به‌ویژه در نجد و حجاز توانست رشد کند. (سلفی گری و وهابیت، ج1، ص33)
در دوران کنونی نیز سلفی‌گری به اهرمی در دست آمریکا برای پیشبرد هدف‌های خود در کشورهای اسلامی تبدیل شده است. امروزه سلفی‌گری شاخه‌ها و جریان‌های مختلفی دارد، که اگر چه با یکدیگر اختلافاتی دارند، اما در اصول اساسی مشترک هستند.

پی‌نوشت:

علیزاده موسوی، سید مهدی، تبارشناسی سلفی گری و وهابیت، دفتر تبلیغات اسلامی،قم، 1391ش، ج1