پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ یکی از اتفاقات غیر قابل گذشت در ابن تیمیه این است که وی در منهج خود، دارای شگردی است که مخاطبین را ساکت و مجاب می‌کند، و یکی از این شگردها، ادعا کردن یک موضوع و نسبت دادن سریع آن به عمل صحابه، بدون این‌که بر این ادعا اصلاً شاهدی یافت شود.
ابن‌تیمیه در مورد تبرک به مضجع پیامبر (صلی الله علیه و آله) می‌گوید: «مسح و تقبیل قبر، اگرچه قبر پیامبر (صلی الله علیه و آله) باشد، جایز نیست و هیچ‌یک از مسلمین آن را انجام نداده‌اند و این کار شرک است.»[1]
او این ادعا را کرده و ناگهان بدون این‌که اجازه دهد، مخاطب به مسئله فکر کند، با شگرد خاص خود این ادعا را به عمل سلف صالح انتساب داده و خود را محق جلوه می‌دهد. این ادعا نیز برخلاف مدارک تاریخی و حدیثی است، بلکه مسح و تقبیل قبر پیامبر (صلی الله علیه و آله) و محراب ایشان در روایات و عمل صحابه و تابعین وارد شده است و بزرگان اهل‌سنت آن را جایز می‌دانند. «عبدالله بن احمد بن حنبل از پدرش در مورد کسی‌که دسته منبر پیامبر (صلی الله علیه و آله) را می‌گیرد و حجره او را لمس می‌کند، پرسید. گفت: اشکالی در آن نمی‌بینم، خدا ما را از رأی خوارج و از بدعت‌ها نجات دهد.[2]
هم‌چنین نقل شده عبدالله بن عمر هر وقت از سفر می‌آمد، دو رکعت نماز می‌خواند و دست بر روی قبر پیامبر (صلی الله علیه و آله) می‌گذاشت و رو به قبله دعا می‌کرد.[3] متاسفانه ادعای بی‌دلیل که از آن، رجما بالغیب تعبیر می‌شود در آثار ابن تیمیه بسیار دیده می‌شود. تا جایی که این عمل را می‌توان شگرد و منهج ابن تیمیه دانست و مخاطبین و پیروان وی باید این نکته را مد نظر خود قرار دهند.

پی‌نوشت:

[1]. تقی الدین احمد ابن تیمیه، زیارة القبور والإستنجاد بالمقبور، ص50، ریاض، دالراهدی، 1412.
[2]. شمس الدین الذهبی،سیراعلام النبلاء، ج11، ص212، بی‌تا، بی‌نا.
[3]. به نقل از سایت تخصصی نقد وهابیت، تحت عنوان «حکم مسح و تقبیل نزد ابن‌تیمیه»