پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ یکی از شیوه‌های تبلیغاتی فرقه‌ی بهائیت، استفاده‌ی ابزاری از شعار صلح عمومی است. بهائیان در مواقع گوناگون و با بهانه‌های مختلف، به شعار صلح عمومی تمسک می‌کنند و سعی دارند توجه بشرِ خسته و رنجورِ از قتل و کشتار امروز را به خود متوجه سازند و با معرفی فرقه‌ی بهائیت به عنوان تنها مدافع صادق صلح عمومی و تنها گروه پیگیر صلح جهان، حسینعلی بهاء و تعلیماتش را در سطح بین‌المللی مطرح کنند. از این‌رو رهبران بهائی در تبلیغات خود، صلح عمومی را تنها راه رسیدن به آسایش معرفی می‌کنند: «تعلیم یازدهم حضرت بهاءالله، صلح عمومی است و تا علم عمومی بلند نگردد و محکمه کبری عالم انسانی تشکیل نشود و جمیع امور ما به الاختلاف دول و ملل در آن محکمه، قطع و فصل نگردد، عالم آفرینش آسایش نیابد».[1]
اما حقیقت آنست که رهبران بهائی در خصوص صلح عمومی، تنها به ابراز شعار در تبلیغات خود بسنده نموده و در تحقق آن، جدیّت و صداقتی ندارند. تاریخ نشان داده که نهاد رهبری بهائیت، نه تنها در راه رسیدن عالمِ انسانی به صلح عمومی، اقدام خاصی نکرده، بلکه بعضاً از رفتار صلح‌طلبانه‌ی پیروان خود نیز جلوگیری به عمل آورده است. به همین منظور در ادامه و به عنوان مشتی از خَروار، به رویکرد ضدّصلح نهاد رهبری بهائیت، در خصوص جنگ آمریکا علیه عراق خواهیم پرداخت.
سال 1991 میلادی، شاهد آغاز تجاوز ائتلاف غربی، به رهبری آمریکا به کشور عراق بودیم. در طول جنگ نخست خلیج فارس در عراق، دست کم 200 هزار عراقی که عمدتاً غیرنظامی بودند، کشته شده‌اند. پس از پایان جنگ، تحریم‌های شدید اقتصادی علیه این کشور شدت گرفت و جالب‌تر از همه این‌که سازمان ملل متحد، با انتشار آماری دقیق، شمار تلفات غیرنظامی عراق به واسطه تحریم‌های غرب علیه این کشور را حدود یک میلیون و هفتصد هزار نفر (که اکثراً کودک بوده‌اند) اعلام کرده است![2] بر اساس تحقیقات به عمل آمده، به نظر می‌رسد که کشتار دسته جمعی صورت گرفته در عراق، عَمدی و با نیت قبلی بوده است. به عنوان مثال، مواد شیمیایی و تجهیزات مورد نیاز برای تصفیه آب آشامیدنی نیز شامل تحریم‌های سازمان ملل علیه عراق می‌شد. تمام این شواهد از این امر حکایت دارد که از سال 1991 تا 2003 حدود یک میلیون و 900 هزار عراقی کشته شده‌اند و پس از آن نیز یک میلیون نفر دیگر جان خود را از دست داده‌اند که در نتیجه تعداد تلفات جنگ‌های آمریکا در این کشور به حدود سه میلیون نفر، تنها طی دو دَهه می‌رسد.[3]
با توجه به این‌که فرقه‌ی بهائیت خود را داعیه‌دار صلح عمومی و وحدت عالم انسانی می‌بیند، خواهیم دید در این موقعیت حساس و جنگ خونین، کجای این معادلات قرار گرفته و چه اقداماتی برای جلوگیری از بروز جنگ و قتل‌عام غیرنظامیان در این کشور، انجام داده است. جالب است بدانیم نهاد رهبری بهائیت، نه تنها به صورت مستقیم اقدامات وحشیانه‌ی اَربابان آمریکایی خود در کشتار غیرنظامیان را محکوم نکرده، بلکه از تجمعات خودجوش ضدّجنگ پیروان خود در آمریکا نیز، جلوگیری به عمل آورده است.
در پیام نهاد رهبری بهائیت آمده است: «اصلی که باید رعایت شود آن است که امر بهائی از برخوردها و درگیری‌های بین کشورها و مشارکت در تظاهرات و راه‌پیمایی برای پشتیبانی یا مخالفت با اقدامات نظامی علیه کشور دیگر، جانب‌داری نمی‌کند».[4] در ادامه‌ی این پیام تلویحاً، جنگ خلیج فارس و قتل‌عام مردم عراق، مقدمه‌ی حصول صلح جهانی معرفی می‌شود: «ما بهائیان واقفیم که قبل از حصول صلح جهانی، اضطرابات و ناآرامی‌های عظیمی در جهان رُخ خواهد داد... اگر از شما درباره‌ی موضع بهائیان در خصوص بحران خاورمیانه سؤال شود، باید پاسخ دهید که امر بهائی در مورد بحران یا زد و خورد خاصّی، اتّخاذ موضع نمی‌نماید... ابداً مناسب و صلاح نیست که تشکیلات امری یا افراد بهائی به نمایندگی از طرف تشکیلات بهائی، در تظاهرات مربوط به بحران خاورمیانه شرکت کنند».[5]
حال چگونه بهائیان خود را به جهانیان منادی صلح عمومی و وحدت عالم انسانی معرفی می‌کنند، در حالی که در قِبال جنایات ضدّصلح و ضدّبشری اربابان خود سکوت اختیار می‌کنند؟! آیا راه رسیدن به شعار نوع‌دوستی و صلح ادعایی بهائیان، نیاز به اقدام و یا حداقل واکنش گفتاری ندارد؟!

پی‌نوشت:

[1]. عباس افندی، خطابات، مصر: به همّت فرج‌الله زکی الکردی، چاپ 1، 1921 م، ج 2، ص 150.
[2]. خبرگزاری فارس، میدل‌ایست‌آی: قتل‌عام 4 میلیون مسلمان طی 20 سال، کدخبر: ۱۳۹۴۰۲۲۱۰۰۰۸۹۳، تاریخ انتشار: ۱۳۹۴/۰۲/۲۱.
[3]. همان.
[4]. فعالیت‌های ضدّجنگ ژانویه 2003، محفل روحانی ملّی بهائیان ایالات متحده خطاب به یکی از محافل محلّی، ترجمه‌نامه دفتر روابط خارجی، مورخ 3 ژانویه 2003. 
[5]. ر.ک: همان.