پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ از دیرباز مسلمانان به دنبال قصد زیارت، یا نذری که برای زیارت قبور اولیاء الهی، علی الخصوص، پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) می‌نمودند، از مسافت‌های بسیار دور، به زیارت قبر و بارگاه آن حضرت حرکت می‌کردند و رنج‌های بسیاری را بر خود هموار می‌نمودند، تا به فیض زیارت، که یکی از اعمالی است که می‌توان با آن به خداوند نزدیک‌تر شد، برسند.
اما ابن تیمیه با مطرح کردن حدیثی معروفی که می‌گوید: «سفر مکن مگر به نیت رفتن به سه مسجد؛ مسجد الحرام، مسجد الاقصی و مسجد النبی» مسلمانان را از سفر کردن به قصد زیارت قبور اولیاء الهی و حتی پیامبر خاتم (صلی الله علیه و آله و سلم) منع کرد.[1] راجع به این شبهه و نظریه، پاسخ‌های فراوانی داده شده، که خواننده‌ی محترم را به آن ارجاع می‌دهیم.[2]
اما آن‌چه که در این مختصر، در پی آنیم، پرداختن به بی‌انصافی مجددی از جانب ابن تیمیه در مورد متهم ساختن مخالفانش است. در این‌که ابن تیمیه با مخالفانش به بدترین نحو مقابله کرده و با زشت‌ترین الفاظ و عبارات، آن‌ها را آماج تهمت قرار می‌دهد، شکی نیست. اگر هم کسی در این مساله تردید دارد، کافی است به کتب او مراجعه کند. ولی این بی‌انصافی باز در حق شیعه که می‌رسد، مضاعف می‌گردد. یعنی زمانی که به‌خاطر سفر برای زیارت دیگران را سرزنش کرده و اتهام بدعت و شرک به آن‌ها می‌زند، خودش می‌گوید: اگر کسی از من بپرسد که اهل سنت هم مثل شیعیان به زیارت قبور اولیاء الهی می‌روند، چرا در مورد آن‌ها این‌گونه تند سخن نمی‌گویی؟ من در جواب خواهم گفت این مطلب درست است، اما گمراهی شیعه از اهل سنت بیشتر است.[3]
در حالی‌که می‌دانیم بر فرض اگر عمل سفر برای زیارت قبور عملی حرام باشد، دیگر در حرمت آن بین شیعه و اهل سنت تفاوتی نیست. این خود مطلبی است که دوگانه عمل کردن و فقدان مروت و عدالت در ابن تیمیه را، به نحو مضاعف نشان می‌دهد.

پی‌نوشت:

[1] ابن تیمیه، احمد بن عبدالحلیم، جامع الرسائل، تحقیق: محمد رشاد سالم، ج2، ص 57، دارالعطاء، ریاض، چاپ اول، 2001م.
[2]. شدّ رحال فقط براى سه مسجد!
[3] ابن تیمیه، احمد بن عبدالحلیم، منهاج السنه النبویه، تحقیق: محمد رشاد سالم، ج1، ص 132، جامعه محمد بن سعود، عربستان، 1406م.