سرکردگان بهائی که از ابتدا زیربنای اعتقادات فرقه‌ی خود را در تحری حقیقت (شناخت حقیقت) معرفی نمودند، بر خلاف شعارهای خود، پیروانشان را در تحقیق در پیرامون سایر اعتقادات و یا شنیدن استدلال‌های مخالفین آزاد نمی‌گذارند. مسیح‌الله رحمانی، یکی از مبلّغان نجات یافته از بهائیت در این خصوص، از منع بهائیان از مطالعه‌ی کتُب ردیه خبر می‌دهد.

بهائیان با استدلال به روایتی، مدعی‌اند مقصود از بای در حروف «ابجد»، پیامبرخوانده‌ی آنان (بهاءالله) است. این ادعا در حالی مطرح می‌شود که آنان به جای ارائه‌ی دلیل، تنها به سوءاستفاده از این تشابه لقب بسنده کرده‌اند. بعلاوه آن‌که لقب بهاء که پیامبرخوانده‌ی بهائیان بر روی خود نهاد، تنها با هدف ابراز خوش‌خدمتی‌اش به امپراطوری روس بوده است.

خانه‌ی پدری حسینعلی نوری که روزگاری به عنوان مرکز ترویج بابیت به شمار می‌رفت، اکنون در گرو درخواست تشکیلات بهائیت، برای بازگشایی مجدد و استفاده‌ی تبلیغاتی از آن است. اما بدون شک تخریب این بنا و یا تبدیل آن به موزه‌ای برای شناخت عقاید پوچ و ماهیت استعماری بهائیت، مناسب‌ترین راه‌کارها برای خواباندن این فتنه است.

پیشوایان بهائی همواره حجاب را مانع پیشرفت دانسته و به مخالفت با آن پرداخته‌اند. اما با ملاحظه‌ی ماجرای حضرت آدم و حوا و اولین اقدام آنان (هنگام از بین رفتن لباس‌های بهشتی‌شان) در پوشش خود، درمی‌یابیم که میل فطری به پوشش در انسان وجود دارد. بی‌شک مخالفت پیشوایان بهائی با فطرت انسانی و متون الهی، نشان از ساختگی بودن مسلک آنان دارد.

جناب معصومی تهرانی، روحانی‌نمایی است که به خاطر حمایت بی‌حد و حصرش از فرقه‌ی ضالّه‌ی بهائیت، توسط آنان، آیت الله خطاب می‌شود. اما با توجه به فاجعه‌ی خون‌بار میرزا اولنگ و سکوت معصومی تهرانی در قبال این جنایت؛ جا دارد از این روحانی‌نما پرسید، آیا در ادبیات شما، تنها جاسوسان اسرائیل در ایران، انسان و سزاوار ترحمند؟!

کانال‌های تبلیغی بهائیت، با نقل سخنی از عباس افندی، به زشتی ریا پرداخته و دوری از ریا را شرط قبولی اعمال برشمردند. این در حالیست که پیش‌تر آموزه‌های اسلامی به زشتی این عمل ناپسند تصریح داشته‌اند. حال سؤال اینست که بهائیت چگونه تعالیم خود را بدیع معرفی می‌کند در حالی که تمام آن‌ها را از سایر ادیان کپی‌برداری کرده است؟!